Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na wykład Piotra Gaglika pt. „Polska refleksja poetycka o Węgierskim Październiku'56”
W części muzycznej:
David Stoklosa – tenor
Michał Michalski – fortepian
Zofia Zaleska – fortepian
11 października (piątek) 2024 roku o godz. 17.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Do plakatu wykorzystano zdjęcie węgierskich żołnierzy, którzy przyłączyli się do uczestników wiecu przed gmachem parlamentu, 25.10.1956. Źródło. IPN.pl [pdf]
W programie części muzycznej:
Ferenc Liszt – 3 Sonety Petrarki
Claude Debussy – Doctor Gradus ad Parnassum
Powstanie węgierskie 1956, nazywane dziś często rewolucją 1956 (węg. 1956-os forradalom) – zbrojne wystąpienie Węgrów przeciw reżimowi komunistycznemu na Węgrzech; wybuchło 23 października 1956 roku i trwało do 10 listopada 1956 roku, kiedy to zostało ostatecznie stłumione przez zbrojną interwencję Armii Radzieckiej. Po powstaniu robotników w czerwcu 1956 w Poznaniu i po wyborze 19 października 1956 roku popularnego Władysława Gomułki na I sekretarza PZPR, wbrew woli Moskwy i bez radzieckiej inwazji, obudziły się nadzieje wewnątrzpartyjnej opozycji węgierskiej na podobny przebieg wydarzeń na Węgrzech. Węgierska Partia Pracujących była podzielona na skrzydła reformatorskie i stalinowskie, co trwało od stracenia w 1949 roku (z inicjatywy Mátyása Rákosiego) László Rajka. Po śmierci Stalina doszło do osłabienia pozycji Rakosiego, który musiał zgodzić się na objęcie stanowiska premiera przez Imre Nagya, reprezentanta skrzydła umiarkowanego. Z kolei dymisja premiera ZSRR Malenkowa, uchodzącego za protektora Nagya sprawiła, że Nagy w marcu 1955 roku został usunięty ze stanowiska, a później też wykluczony z partii. Zwolennicy Nagya skupili się w Klubie im. Petőfiego. Frakcję Nagya skonsolidował uroczysty pogrzeb Rajka i innych ofiar stalinowskiego terroru 6 października 1956 roku z udziałem około 200 tysięcy ludzi. Jednakże znacznie dalej niż nadzieje wewnątrzpartyjnej opozycji sięgały wolnościowe postulaty studentów m.in. z Szegedynu i Budapesztu. Studenci z uniwersytetu technicznego w Budapeszcie domagali się w oświadczeniu z 22 października wolności obywatelskich, demokracji parlamentarnej i narodowej niepodległości. By rozpowszechnić swe żądania, kolportowali je w instytucjach, zakładach pracy i na innych uniwersytetach. Próbowali również (bezskutecznie) skłonić węgierskie radio do odczytania ich oświadczenia. Jedną z przyczyn powstania była też chęć pomszczenia krzywd wyrządzonych w czasie masowego terroru okresu rządów Rákosiego. Przykładowo na Węgrzech w okresie, gdy rządził Rákosi, było trzy razy więcej więźniów politycznych niż w Polsce przy trzykrotnie mniejszej liczbie ludności i faktycznym braku na Węgrzech zbrojnego podziemia antykomunistycznego. Opór zbrojny samorzutnie konsolidowała, zorganizowana w czasie Powstania Gwardia Narodowa. Przeciwnicy komunizmu tworzyli takie organizacje jak Miecz i Krzyż, Biała Gwardia, Przymierze Krwi, Partia Miłości, Front Chrześcijański, Sojusz Wolnych Socjaldemokratów.
Źródło i dodatkowe informacje: pl.wikipedia.org/wiki/Powstanie_węgierskie_1956
|
|
Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu, Krąg Seniorów i Starszyzny „Rodło” Oraz Hufiec ZHP Wrocław-Południe zapraszają na prelekcję i prezentację multimedialną Stanisława Dziuby pt. „Spisz – zapomniane kresy południowe”
10 października (czwartek) 2024 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Plakat [pdf]
Spisz, kraina historyczno-etnograficzna położona w Karpatach Zachodnich, na północny wschód, wschód i południowy-wschód od Tatr, na terytorium Słowacji i Polski, w dorzeczu górnego Popradu, górnego Horndu oraz w części dorzecza Dunajca (na wschód od Białki). Pod względem geograficznym znajduje się w obrębie następujących regionów (w całości lub częściowo): Kotlina Spiszu, Tatry Wysokie i Bielskie, Niżnie Tatry, Straceńskie Góry, Góry Lewockie, Pogórze Spiskie, Pieniny.
Teren osadnictwa polskiego, słowackiego i niemieckiego. W czasach Bolesława I Chrobrego należał do Polski. W 1108 jako posag córki Bolesława III Krzywoustego, Judyty, przeszedł pod panowanie Węgier. W XIV wieku pozostawał we władaniu rodu Berzevicsych, którzy ok. 1320-1325 wznieśli zamek w Niedzicy. W 1412 zastawiony Władysławowi II Jagielle przez Zygmunta Luksemburskiego (tzw. starostwo spiskie, obejmujące 13 miast spiskich). Nie wykupiony, pozostawał przy Polsce do roku 1769, kiedy zajęła go Austria.
W XIII-XVII wieku powstały istniejące do dziś wsie Spiszu, m.in. Krempachy, Łapsze Niżne, Kacwin, Dursztyn, Jurgów. Zamek w Niedzicy i jego dobra pozostawały do II wojny światowej we władaniu rodów węgierskich (ostatnim byli Salomonowie).
W 1918 roku większa część Spiszu weszła w skład Słowacji. W 1920 północno-zachodni skrawek Spiszu (195 km2) przyznano Polsce, ustalając ostatecznie granicę w 1924 roku. W 1938 w wyniku porozumienia ze Słowacją przyznano Polsce Jaworzynę Spiską i Podspady. W czasie II wojny światowej polską część Spiszu przyznano Słowacji. Po wojnie przywrócono granicę z 1924 roku.
Źródło: www.kacwin.com
|
Klub Przyjaciół Grodna i Wilna, Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zapraszają na spotkanie z Marianem Pacholakiem pt. „Filip Jakub Stanisław Grodzicki (1801–1864): materiały do biobibliografii”
10 października (czwartek) 2024 roku o godz. 16.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Do plakatu wykorzystano grafikę: „Pułki Jazdy Kaliskiej, Płockiej, Sandomierskiej, Podlaskiej, Lubelskiej i Augustowskiej”. Autor: Teofil Mielcarzewicz. Rycina: litografia barwna (210 x 233 mm). Datowanie: 1831. Źródło: Biblioteka Narodowa [pdf]
„Filip Jakub Stanisław Grodzicki (1801–1864): materiały do biobibliografii”
Na jednym z naszych ostatnich spotkań we wrocławskim Klubie Muzyki i Literatury, miałem przyjemność poznać pana Stanisława Błońskiego, prezesa Związku Sybiraków III Rzeczypospolitej Polskiej we Wrocławiu, który był łaskaw przybliżyć mi historię rodziny i postać zmarłego w tym roku śp. profesora Andrzeja Filipa Grodzickiego (1935–2024), a dokładniej – losy jego pradziadka Filipa Grodzickiego (ok. 18011–864) – oraz udostępnić treść pamiętników (opowiadań) Stanisławy z Grodzickich Lipskiej (1808–1895), siostry Filipa, żony Wojciecha Lipskiego (1805–1855), właściciela Lewkowa (w pow. ostrowskim, woj. wielkopolskie). W przestawionym artykule postanowiłem zatem przybliżyć sylwetkę głównego bohatera rodzinnych wspomnień – Filipa Jakuba Stanisława Grodzickiego herbu Gryf – obywatela Królestwa Polskiego, oficera powstania listopadowego, dziedzica dóbr Gruszczyce, sędziego i zesłańca – wyszukując i zestawiając informacje, przeważnie pochodzące ze źródeł drukowanych, w formie materiałów, czasem komentowanych („rozumowanych”), do „biobibliografii” tegoż kaliskiego ziemianina i, mam nadzieję, szerszego zainteresowania nie tylko zawodowych historyków.
Źródło i dodatkowe informacje: www.grodnowilno.pl/filip-jakub-stanislaw-grodzicki-1801-1864-materialy-do-bio-bibliografii
|
|
|
|
|
<< pierwsza < poprzednia 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 następna > ostatnia >>
|
|
Strona 6 z 40 |
Koncert transmitowany online
