Klub Przyjaciół Grodna i Wilna, Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zapraszają na spotkanie z Marianem Pacholakiem pt. „Mickiewiczowskie Zaosie w 1842 roku w opisie i w obrazie Edwarda Pawłowicza”
9 maja (czwartek) 2024 roku o godz. 16.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Do plakatu wykorzystano grafikę: „Zaosie, miejsce urodzenia Mickiewicza”. Autor: Józef Jarmużyński wg Edwarda Pawłowicza. Rycina: drzeworyt sztorcowy na papierze (166 x 232 mm). Datowanie: 1883 Pochodzenie: „Tygodnik Ilustrowany” nr 14 (1227) z 7 kwietnia 1883, s. 224.
Zaosie – niewielka wiejska posiadłość znajdująca się przy drodze wiodącej z Horodyszcza do Nowogródka. Gdy urodził się poeta, była prawdopodobnie współwłasnością rodzeństwa: Mikołaja Mickiewicza – ojca Adama oraz jego siostry Barbary Stypułkowskiej. Być może poeta spędził tam kilka lat życia jako dziecko – do roku 1807, kiedy zaczął uczęszczać do szkoły dominikańskiej w Nowogródku. Rozpowszechniony wizerunek domu w Zaosiu pochodzi z roku 1842. Powstał razem dokładnym opisem budynku mieszkalnego i obejścia spisanym przez Edwarda Pawłowicza, znawcy tamtych terenów. Opis ten powstał jednak 20 lat po opuszczeniu przez Mickiewicza Litwy, zatem nie wiemy, na ile wiernie oddaje stan dworu z czasów, kiedy poeta tam przebywał. Dworek w Zaosiu był jednak bardzo skromny – drewniany, parterowy, kryty gontem. Miał wąski ganek, oparty na czterech kwadratowych belkach, imitujących kolumny. Obok stały obora, stodoła, świronek (skład, spichlerz), studnia z żurawiem.
Źródło i dodatkowe informacje: www.grodnowilno.pl/mickiewiczowskie-zaosie
Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na wieczór autorski Sławomira Pietrasa pt. „Poczet dyrektorów Opery Wrocławskiej od Stanisława Drabika do Ewy Michnik”
8 maja (środa) 2024 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Sławomir Pietras (ur. 28 listopada 1943 w Czeladzi) to polski menedżer kultury, dyrektor naczelny polskich teatrów operowych, wybitny znawca opery i baletu, a także prawnik z wykształcenia. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Już podczas studiów założył Towarzystwo Przyjaciół Opery w Poznaniu oraz pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Stowarzyszenia Polskiej Młodzieży Muzycznej w latach 1966–1970. Pietras aktywnie uprawiał publicystykę muzyczną w „Gazecie Poznańskiej” i tygodniku kulturalnym „Nurt”. Był również redaktorem cotygodniowej audycji Margines muzyczny w Polskim Radiu. W swojej długiej karierze pełnił wiele funkcji, m.in. był kierownikiem artystycznym Estrady Poznańskiej (1969–1970), asystentem dyrektora Opery Śląskiej w Bytomiu (1970–1971), dyrektorem administracyjnym Opery Wrocławskiej (1971–1972) i Operetki Dolnośląskiej (1972–1973). Był współzałożycielem i menedżerem Polskiego Teatru Tańca (1973–1979), zastępcą dyrektora Opery Wrocławskiej (1979–1982), a także dyrektorem naczelnym Teatru Wielkiego w Łodzi (1982–1991) oraz jednocześnie dyrektorem naczelnym Opery Wrocławskiej w latach 1990–1991. Pietras pełnił również funkcję dyrektora naczelnego Teatru Wielkiego w Warszawie (1991–1994), Teatru Wielkiego w Poznaniu (1995–2009) oraz był dyrektorem Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w latach 2005–2006. Jego działalność menedżerska obejmowała także organizację kilkudziesięciu tournée zagranicznych, które prezentował m.in. w Bonn, Stuttgarcie, Heilbronn, Xanten, Hamburgu, Frankfurcie, Bremen, Lubece, Kassel, Getyndze, Bregenz, Zurychu, Amsterdamie, Sztokholmie, Lyonie, Paryżu, Montpellier, Budapeszcie, Sankt Petersburgu, Moskwie, Mińsku, Barcelonie, Maladze, a nawet na dalekiej Martynice. W latach 1992–1993 zasiadał w Radzie ds. Kultury przy Prezydencie RP. Sławomir Pietras był również felietonistą „Życia Warszawy”, tygodnika „Angora” oraz „Gazety Lekarskiej”.
W części muzycznej:
Dariusz Styczyński – klarnet
Monika Hanus-Kobus – fortepian
W programie:
Malcolm Arnold – Sonatina
Ondřej Kukal – Clarinettino
Wydarzenie zorganizowane z okazji Światowego Dnia Tańca.
Związek Artystów Scen Polskich powołali aktorzy, 21 grudnia 1918 roku, wkrótce po odzyskaniu przez Polskę niepodległości […]. W okresie II Rzeczypospolitej ZASP był organizacją silną i skuteczną. Od samego początku przejął funkcję głównego organizatora życia teatralnego. W najogólniejszych zarysach uregulował prawa i obowiązki aktora w teatrze, ustalił stosunki prawne między aktorem a teatrem (regulaminy pracy), między teatrem a Związkiem (konwencje). Zatwierdził różne formy pomocy materialnej jak kasa pogrzebowa i kasa jubileuszowa. Powołał pismo związkowe „Scena Polska”, przyczynił się do utworzenia w roku 1925 Polskiego Instytutu Teatrologicznego i powołania w 1932 roku Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej (PIST). […]. W 1976 Związek Artystów Scen Polskich stał się członkiem FIA (International Federation of Actors), międzynarodowej organizacji skupiającej związki zawodowe aktorów na świecie. Na szczególne podkreślenia zasługują trzy ważne osiągnięcia ZASP-u w latach międzywojennych: szkolenie zawodowe aktorów, co po latach zaborów przyczyniło się do ujednolicenia wymowy scenicznej, wprowadzenie przymusu organizacyjnego, czyli konieczności i obowiązku należenia do jednego i tylko jednego związku; tylko członek ZASP, który podpisał konwencję z ZASP-em, mógł grać w teatrze […]. Podczas wojny ZASP działał w konspiracji. Patronował szkoleniu aktorów w mieszkaniach wykładowców, doprowadził do utworzenia Tajnej Rady Teatralnej, która powstała w roku 1940 z inicjatywy Bohdana Korzeniewskiego, Leona Schillera i Edmunda Wiercińskiego. […]. 13 grudnia 1981 roku wprowadzono stan wojenny. 1 grudnia 1982 roku ZASP został rozwiązany, a 19 grudnia 1983 roku odbył się Zjazd założycielski nowego ZASP-u. Wstąpiło do niego około 1300 osób.
Koncert transmitowany online
