Czesław Sobkowiak „Prozy niecodzienne”

Niezwykłość zbioru polega także na tym, że w sposób zupełnie inny niż dotychczas odsłania się w nim postać samoświadomego, mierzącego się z trudami pisania poety, ale i człowieka – jego trosk, zachwytów, relacji z otoczeniem. [...] W poezjach Czesława Sobkowiaka figura ogrodu, a przez nią natura i świat jako taki, ich trwanie i niezmienność zmienności kryjące się pod nią, stanowią fundament myślowy, wyznaczają punkt wyjścia, wskazują kolejne punkty odniesienia, kreślą obszar i możliwości poznania – stanowią, jak u pierwszych filozofów, o bycie. [...] O ogrodzie nigdy więc nie zapomina Sobkowiak-poeta, ale nie zapomina o nim i Sobkowiak-człowiek, któremu właśnie ogród daje tak wiele: oparcie, wytchnienie, satysfakcję, obowiązki, czasem zmęczenie, proste przyjemności, poczucie rzeczywistości, perspektywę, a w końcu feerię barw, zapachów i smaków.

Inez Kropidło
Ze wstępu do książki

Stanisław Srokowski „Nowa awangarda poetycka”

Okładka [pdf]

Recenzja Michała Piętniewicza, Stanisław Srokowski Nowa awangarda poetycka. Dostępna w internecie: www.youtube.com/watch?v=o7XwdBOp6yU

                    Być może rodząca się ciemna moc nowej poezji to wyraz chaosu panującego w naszej epoce, chaosu wartości, znaków i obrazów. Powstaje tylko pytanie, czy twórca, uczestnicząc w tym chaosie, w tym procesie zamazywania świata, nie przyczynia się do jeszcze większego chaosu. A może przeciwnie, ten ciemny język uzmysławia nam, że pojawia się nowa wartość, która przesuwa granice ludzkiego poznania. Sztuka staje na gruncie nauki. Zakorzeniona w materii egzystencjalnej, staje się równocześnie inżynierią twórczą i materiałem badawczym, organizującym nowe laboratorium odradzających się form poetyckich. Poeta arbitralnie ustanawia nowe granice znaczeń, łamiąc wiele dotychczasowych norma i zasad lingwistycznych. A to prowadzi do hermetyzacji poezji. Wykluwa się nowa rzeczywistość liryki awangardowej. A język staje się jej nadzieją i problemem […].
                    Powstaje tylko pytanie, czy tak daleko posunięte nowatorstwo będące celem samym w sobie, nie prowadzi nas w stronę ślepego zaułka, z którego nie ma już wyjścia. A może to jednak tylko labirynt dla śmiałej i odważnej ludzkiej wyobraźni.

(fragment eseju Stanisława Srokowskiego)