Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu

Klub Muzyki i Litratury we Wrocławiu. Sala koncertowa.

Akwedukt. Oficyna Wydawnicza Klubu Muzyki i Literatury we Wrocławiu

rok założenia: 1999
Każda książka w Akwedukcie jest źródłem.

Od ponad 25 lat Akwedukt publikuje poezję, wspomnienia, opracowania krytyczno-naukowe, albumy fotograficzne, tłumaczenia – w przeświadczeniu o wartości słowa, dbając o różnorodną i interesującą dla czytelników ofertę wydawniczą. Poszukiwanie autorek i autorów wrażliwych, wnikliwych, oryginalnych, niezależnych, dokładność edytorska, piękna szata graficzna – wynikają z przekonania, że literatura jest dobrem kultury, jej bogactwo, płynące z wiary i odwagi, tworzą książki i ich czytelnicy.

Urszula M. Benka, Akwedukt, [w:] Klub Muzyki i Literatury – 65 lat, zebrał, opracował i wstępem opatrzył Ryszard Sławczyński, Wrocław 2024, s. 65–74 [pdf]
Marek Rolski, „Z dala od mainstreamu. Oficyna Wydawnicza Akwedukt”, „Kalendarz Wrocławski” 2022, nr XLVI (46), s. 235–242 [pdf]

„Bronisław Wolanin”

Broszura [pdf]

Twórczość Bronisława Wolanina stanowi, ze względu na swe szczególne walory, jedno z najwybitniejszych zjawisk w dziedzinie współczesnej sztuki ceramicznej w Polsce i Europie. Tworzył w kamionce i porcelanie zarówno formy żyłkowe do produkcji przemysłowej, jak i unikatowe oraz rzeźbiarskie – wśród nich cykl niepowtarzalnych płaskorzeźb-obrazów. Zestawy naczyń, do dziś wytwarzanych według projektów Bronisława Wolanina w Spółdzielni Rękodzieła Artystycznego Ceramika Artystyczna w Bolesławcu, w której artysta pracował prawie 50 lat, były wielokrotnie wyróżniane i nagradzane na polskich i międzynarodowych wystawach oraz kupowane przez kraje Europy, Azji, Ameryki i Australii. Dzieła te zachwycają mistrzowskim połączeniem funkcji ze szlachetną i piękną prostotą kształtów. Funkcje wynikały z tradycji bolesławieckich naczyń kamionkowych, od XVIII wieku zdobywających coraz większe uznanie w Europie. Tradycje te Bronisław Wolanin szanował, ale tworzył też formy nowe, adekwatne do współczesnych przeznaczeń projektowanych na-czyń. Artysta sięgnął też do tradycji dekoracji tych naczyń przywracając na nowo ornament stempelkowy, którym zdobiono bolesławieckie wyroby od połowy XIX wieku. Bronisław Wolanin preferował dekoracje spokojne (niektóre sam projektował) – zwłaszcza motywy kropek różnej wielkości lub drobnych elementów pokrywających naczynie; kolory też jednolite: kobalty, szarości, brązy na bieli tak de-korowane formy wybierał na międzynarodowe targi i wystawy, na których były one często honorowane najwyższymi nagrodami Obok użytkowych projektował też artysta formy unikatowe: tworzone w krótkich seriach kamionkowe wazony i donice o harmonijnych, wyrafinowanie pięknych kształtach, niekiedy trawestujących formę kwiatu, o barwach neutralnych, jasnych lub ciemnych, czasem z malarskimi efektami zacieków, Iśnień lub spękań (cracle). Niektóre z nich produkowane są do dziś, ale wielobarwne, stempelkowe dekoracje, którymi są pokrywane, niejednokrotnie gubią formę i przeczą idei Bronisława Wolanina.

Fragment tekstu Twórczość Bronisława Wolanina
Ariadny Sarnowicz

Henryk Wolniak-Zbożydarzyc "Anieliada"

Henryk Wolniak-Zbożydarzyc „Cudnieje”

Okładka [pdf]

Izabella Degen, Niepowtarzalność poezji Henryka Wolniaka, „Pisarze.pl” nr 544, 2023 [pdf]

Moja opinia o wierszach Henryka Wolniaka-Zbożydarzyca? Są świetne, głębokie, niezwykłe. Co nie znaczy – łatwe. Nie da się w nich zanurzyć bezmyślnie, bezrefl eksyjnie. Wymagają wysiłku. Opłaca się.
Kamilla Termińska, autorka licznych rozpraw z dziedziny filozofii języka, tekstologii, językoznawstwa (Składnia czasowników kauzatywnych we współczesnym języku polskim i in.). Absolwentka instytutów: Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego i Filologii Polskiej Uniwersytetu Śląskiego.

Oryginalna poezja Henryka Wolniaka formalnie nawiązuje głównie do futuryzmu, ale pozostaje wyrazem najnowszych indywidualnych przeżyć świadka wydarzeń pierwszego dwudziestolecia XXI wieku, a przedtem kształtowania się Trzeciej Rzeczpospolitej, nadziei Solidarności w 1980 roku i długiej próby jej likwidacji od grudnia roku 1981, dalej zaś wstecz sięgając aż do reminiscencji dzieciństwa – piekła II wojny światowej.
Dorota Heck, badaczka eseistyki, poezji i krytyki literackiej, wydała m.in.: Interakcje sztuk – literatura, malarstwo, ekfraza, „Bez znaku, bezśladu, bez słowa”. W kręgu problemów duchowości we współczesnej literaturze polskiej. Studiowała filologię polską i klasyczną we Wrocławiu.

Czy apokaliptyczność tych wierszy ma odniesienia do katastrofizmu? Raczej nie. Znacznie bliżej jest im do romantycznego mesjanizmu niż katastrofistów w poezji lat międzywojennych. Apokalipsa jest tu przejściem do rzeczywistości Boskiej, a nie oznaką ostatecznego końca jakiejś rzeczywistości.
Jerzy Żurko, socjolog literatury, kulturoznawca, badacz społeczny. Między innymi współautor prac zbiorowych: Rzeczywistość i zapis – problemy badania tekstów w naukach społecznych i humanistycznych, Dokumenty osobiste w doświadczeniach badawczych – od (auto)biografi i do fikcji (nie)literackiej. Zakładał Niezależne Zrzeszenie Studentów na Uniwersytecie Wrocławskim, działał m.in. w Solidarności Walczącej i Towarzystwie Pomocy im. Świętego Brata Alberta.