Wysłuchaj poetyckiego szeptu!
„[…] Dzień bez własnej pieśni, to czas stracony – twierdzi autorka tomu. Dzień bez przeczytanego dobrego wiersza to roztrwoniona możliwość dodaje czytający. Jakie więc teksty znajdziemy w zbiorze Z ulicy Ostatniej? [...] Najpierw o początku istnienia, zanim jeszcze przyjdą konsekwencje sięgnięcia po znakomity, choć zakazany owoc (ś)wiadomości dobrego i złego czas odróżniania i nazywania wprost tego, z czego składa się istota świata. A spojrzenie na ten świat mamy tak naprawdę niewielki przez szczeliny (np. w dachu przesiedleńczego wagonu), przez kontakt z ludźmi, z książkami, z bliskim otoczeniem. […] Poetka nie unika tematu nieuchronnego przemijania i związanych z nim wielorakich niedogodności. […] Ma świadomość odchodzenia, końca, kresu, wyczerpywania się także poetyckiego głosu. […] Wiara w Słowo uzupełniona jest w wierszach Zofii Mirskiej jeszcze jednym marzeniem: aby obraz przerobić w symbol. Nieśmiertelne poetyckie dążenie! [...] Jak się ono udaje w tych 31 wierszach? Autorka pyta na końcu czy Bóg wysłucha jej poetyckiego szeptu. Tego nie wiemy. Dodam jedynie, że uważnie czytający wysłucha go na pewno”.
Zofia Mirska urodzona 3 lutego 1944 roku w Twierdzy koło Lwowa. Po maturze w Cieplicach Śląskich i studiach na Uniwersytecie Wrocławskim związana z Kłodzkiem. Początkowo jako pracownik merytoryczny w Kłodzkim Ośrodku Kultury, następnie jako nauczycielka języka polskiego. Otrzymała odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”. Jest honorowym członkiem Związku Literatów Polskich w Warszawie i honorowym członkiem ZLP Oddział Dolnośląski. W roku 2023 otrzymała tytuły Honorowego Obywatela Miasta Kłodzka i Powiatu Kłodzkiego. Wydała następujące tomy poetyckie: Jeszcze nie pada (1982), W jedną stronę drogi (1984), W nawiasach ścieżek (1985), Płachta poetycka (1986), Nie ma innego świata (1992), Zanim stracę chwilę (1998), O oddech wyżej (2005), Oderwane z pamięci (2008), Odchodzi i ulatuje (2010), Czerń i biel (2013), Tam i z powrotem, Wiersze zebrane (2014), Grudka ziemi (2019), Z ulicy Ostatniej (2024). Wiersze poetki były tłumaczone na języki czeski i ukraiński.
Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na spektakl pt. „Miłość ci wszystko wybaczy” w wykonaniu Agnieszki Damrych i Jerzego Skoczylasa
Akompaniament: Aleksander Miśkiewicz
7 października (poniedziałek) 2024 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
„Miłość ci wszystko wybaczy”
Ten spektakl to barwna i dowcipna opowieść muzyczna o pannie Agnieszce. Rzecz dzieje się w dwudziestoleciu międzywojennym. To wspaniały czas dla polskiego kabaretu, w którym działali wtedy tacy twórcy jak: Tuwim, Hemar czy Wars, śpiewały takie gwiazdy jak Ordonówna, Pogorzelska czy Bodo. Stworzyli wspólnie prawdziwy skarbiec wielkich, ponadczasowych przebojów. Agnieszka czerpie z niego garściami i na naszych oczach z nieśmiałego podlotka powoli przeistacza się w dojrzałą, pełną czaru kobietę. Widać to nie tylko po zmieniającym się repertuarze, ale i po strojach naszej bohaterki, które na naszych oczach zmienia tak często, jak swoich adoratorów. Odbędziemy z nią podróż od przedwojennego Lwowa, przez Kraków po Warszawę. Tę ciekawą i okraszoną wieloma anegdotami kabaretową historię snuje na scenie Jerzy Skoczylas. W postać Agnieszki wciela się, znakomita w tej roli, Aga Damrych, której towarzyszy równie świetny pianista. Usłyszymy takie hity, jak: Czy tutaj mieszka panna Agnieszka, Umówiłem się z nią na dziewiątą, Miłość ci wszystko wybaczy, Zimny drań, Taka głupia to ja już nie jestem, Ada to nie wypada, Tango milonga, Na pierwszy znak, gdy serce drgnie, Kuracja odchudzająca, Baby, ach te baby, Do grającej szafy grosik wrzuć, Sexappaeal.
Agnieszka Damrych – wrocławska wokalistka i aktorka. Doświadczenie na scenie zdobywała od najmłodszych lat. Podczas studiów pracowała w Teatrze Muzycznym Capitol jako aktorka i solistka. Znana jako finalistka programu The Voice of Poland – VII edycja. Finalistka III edycji wokalnego show X Factor 2013 z zespołem Girls on Fire. Zwyciężczyni w programie Must Be The Music 2013 – z zespołem Shata Qs. Jest wokalistką w zespole chrześcijańskim „Boguchwała”. Wspomaga jako chórzystka także innych artystów takich jak Halina Mlynkova, Piotr Cugowski, Wojtek Cugowski. Wspólnie uczestniczy w cyklicznych koncertach dla wrocławskich seniorów, kabaretowych programach telewizyjnych oraz w najważniejszych wydarzeniach i galach kabaretowych. Od ponad 10 lat współpracuje z Kabaretem ELITA jako aktorka i wokalistka. Aktywnie współtworzy programy w ramach Międzynarodowego Festiwalu WROCEK adresowane do wrocławskich Seniorów. Bierze udział w takich produkcjach jak „Waligóriady” czy bale Seniorów. Występuje w koncertach filharmonicznych w Narodowym Forum Muzyki i wielkich Galach we wrocławskiej Hali Stulecia. Nagrywa także partie chóralne na płyty innych artystów i do spektakli teatralnych, a także płyty z muzyką dla najmłodszych słuchaczy.
Jerzy Skoczylas – satyryk, autor i aktor kabaretowy. Jeden z założycieli Kabaretu ELITA. Absolwent Politechniki Wrocławskiej. Redaktor Polskiego Radia Wrocław, gdzie współtworzy satyryczny magazyn „Studio 202”. Jest autorem skeczy, monologów, wierszy i piosenek, a także scenariuszy audycji radiowych i telewizyjnych oraz dwóch sztuk teatralnych. Wydał tomiki wierszy – Elita – nie tylko kabaret, Zanim wyschnie atrament, Z mego okna, Zaraza oraz książkę monograficzną pt. Elita i Studia 202, czyli: Hej szable w dłoń. Przez 5 kadencji był radnym Rady Miejskiej Wrocławia, gdzie przewodniczył Komisji Kultury i Nauki i pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady. Odznaczony m.in. Złotym Medalem Zasłużony Kulturze „Gloria Artis”, a także brązowym i złotym Krzyżem Zasługi. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Związku Artystów Scen Polskich, Stowarzyszenia Autorów ZAiKS i Związku Autorów i Kompozytorów ZAKR.
Aleksander Miśkiewicz – pianista, akordeonista, aranżer. Absolwent Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu (2017). Laureat wielu konkursów akordeonowych m.in. w Dreźnie, Rybniku, Lubaniu czy Wrocławiu, a także Festiwalu Wyobraźni Muzycznej mYear (Wrocław). Od wielu lat koncertuje we Wrocławiu, a także w całej Polsce z cenionymi zespołami i artystami m.in. Narodowa Orkiestra Dęta w Lubinie, Dziubek Band, Osiecka Jazzowo Quartet, Teatr Piosenki im. Romana Kołakowskiego, Natalia Szczypuła, Natalia Lubrano, Michał Bober, Ola Turoń. Jako członek wyżej wymienionych zespołów miał przyjemność współpracować z takimi artystami jak: Kuba Badach, Kamil Bednarek, Wojciech Cugowski, Kasia Moś, Felicjan Andrzejczak, Mateusz Ziółko. Ostatnio wystąpił w roli pianisty razem z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Gorzowskiej oraz Sarą James. Regularnie współpracuje z Narodowym Forum Muzyki.
Transmisja z wydarzenia:
Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu oraz Instytut Pamięci Narodowej we Wrocławiu zapraszają na okolicznościowe spotkanie połączone z prelekcją Kamilli Jasińskiej pt. „Z powstańczej Warszawy do wojennego Wrocławia – warszawiacy jako robotnicy przymusowi w Breslau”
4 października (piątek) 2024 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Z okazji obchodzonego 2 października Dnia Pamięci o Cywilnej Ludności Powstańczej Warszawy zapraszamy na bogato ilustrowaną prezentację poświęconą pobytowi cywilów z Warszawy i okolic w wojennym Wrocławiu.
Powstanie warszawskie, które wybuchło 1 sierpnia 1944 roku i trwało 63 dni, mocno i szybko przełożyło się na zwiększenie liczby polskich robotników przymusowych nie tylko w Breslau, lecz i w całej III Rzeszy oraz w Generalnym Gubernatorstwie. Ludność cywilna powstańczej Warszawy, wśród której nie brakowało także mieszkańców mniejszych miejscowości wokół stolicy, była – w ocenie wielu historyków – największą i jednocześnie najbardziej poszkodowaną grupą. Szacuje się, że zginęło około 180 tys. osób, z czego duża część w ciągu zaledwie kilku dni podczas rzezi Woli. Znacznie więcej, około 650 tys. cywilów, zostało wypędzonych ze swoich domów i przez różne obozy przejściowe – np. Durchgangslager 121 w Pruszkowie – trafiło na roboty przymusowe.
Do niemieckiego Wrocławia warszawiacy byli przywożeni już od pierwszych dni sierpnia, jednak najwięcej transportów przypadło na początek października 1944 roku, już po upadku powstania. Wieziono ich w szczelnie zamkniętych bydlęcych lub towarowych wagonach, stłoczonych do granic możliwości. Niestety, nie wiadomo, ile i jak licznych transportów dotarło do stolicy Dolnego Śląska. Na podstawie dostępnych relacji i znanych dokumentów można wnioskować, że przez obozy w Breslau i jego najbliższej okolicy, jak choćby przez niemiecki obóz przejściowy Burgweide na terenie obecnego osiedla Sołtysowice, mogło przejść przynajmniej kilkanaście, a może nawet kilkadziesiąt tysięcy warszawiaków, nie licząc tych, którzy w obozie przejściowym Burgweide byli niejako tylko przejazdem, w drodze w głąb III Rzeszy. Wielu na etapie wstępnej selekcji, po upokarzającym procederze odwszawienia, przydzielono do pracy w Breslau i osadzono w kilkunastu niemieckich obozach pracy, w tym kilku, które utworzono specjalnie dla nich.
Z okazji Narodowego Święta Niepodległości recital fortepianowy L. Krahforsta
Spotkanie transmitowane online