Ewa Sonnenberg – poetka. Publikuje w pismach literackich w Polsce i za granicą. Jej wiersze tłumaczone były na 16 języków. Była stypendystką Funduszu Pomocy Niezależnej Literaturze i Nauce Polskiej w Paryżu (1998), dwukrotną stypendystką (2001, 2008) Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W 1996 otrzymała nagrodę im. Georga Trakla za tom Hazard, w 2008 Nagrodę dla Najlepszego Poety Festiwalu na 9. Międzynarodowym Festiwalu Poetyckim Ilinden/Skopje, Macedonia, w 2012 Nagrodę Czterech Kolumn za całokształt twórczości. W 2016 została finalistką Orfeusza – Nagrody Poetyckiej im. K.I. Gałczyńskiego za tom Hologramy. W 2018 nominowana do Orfeusza – Nagrody Poetyckiej im. K.I. Gałczyńskiego za tom Wiersze dla jednego człowieka. W roku 2019 książka Schizofrenia & Company znalazła się w finale nominowana w konkursie 12. Nagroda Literacka miasta Warszawy w kategorii literatura piękna – poezja. Uczestniczyła w wielu festiwalach zagranicznych, m.in.: w 47. Międzynarodowym Festiwalu Poetyckim, Sarajewo (2008), 24. Międzynarodowym Festiwalu Poetyckim, Vilenica (2009), 2. Międzynarodowym Festiwalu Poetyckim „Wiersz Istambułu, Poeci Świata”, Istambuł (2013), Międzynarodowym Festiwalu Poetyckim „Światowe Dni Poezji”, Belgrad (2017). Wiersze prezentowane w wielu antologiach w Polsce i za granicą. Prezentacja wierszy z tomu Wiersze zebrane w języku włoskim na blogu Paolo Statuti:
www.musashop.wordpress.com
Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na spotkanie autorskie Ireneusza Staronia połączone z prezentacją książki pt. „Wzgórze Bzów”
Prowadzenie Paulina Subocz-Białek
1 lutego (czwartek) 2024 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
W części muzycznej trio fortepianowe z Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu pod kierunkiem prof. dr hab. Grażyny Bożek-Woty: Hubert Boczniewicz – fortepian, Marta Bargieła – skrzypce, Gabriel Pieronek – wiolonczela
Program części muzycznej:
J.N Hummel
Piano Trio in E – flat op.12
I cz. Allegro agitato
II cz. Andante
III cz. Finale – Presto
Książka została opublikowana przez Wydawnictwo Ursines
Wzgórze Bzów – opis wydawcy Wzgórze Bzów to wyjątkowy głos młodego pisarza, przypominającego o ważkich sprawach naszej historii, ale też – na sposób poetycki – o możliwościach naszego języka. Autor bardzo osobiście, pisząc „z głębi swojego wnętrza” stworzonym na potrzeby dzieła „językiem w języku”, kreuje rzeczywistość przedstawioną. Jej istotę stanowi nie tylko świat ducha narratora, wypełniony nieustanną obecnością upominających się o swoje miejsce przodków, lecz także opis potwierdzonych historycznie wydarzeń, jakimi były przesiedlenia kresowiaków z okolic Drohobycza na poniemieckie tereny Dolnego Śląska. Wzgórze Bzów można czytać po kolei rozdziałami, układającymi się w jedną opowieść, ale i na wyrywki, bo każdy z nich to pełna, dobrze spuentowana historia. Fragmentarycznej lekturze sprzyja chwilami oniryczny charakter tej opowieści, przenoszącej nas w różne czasy i klimaty emocjonalne, za pomocą których opisana została historia życia rodziny autora i jego samego. Czy jest prawdziwa, dokumentalna, co sugerują przywołane detalicznie fakty, czy dopowiedziana przez piszącego, nie da się do końca rozstrzygnąć. Do czytelnika należy wybór, czy zechce się przywiązać do realnych historycznie detali – drogowskazów, czy raczej da się poprowadzić przez zakamarki duszy przewodnika, jakim staje się kilkuletni na początku, a z biegiem lat dorastający na naszych oczach bohater liryczny. Co istotne, autorski język, którym posługują się postaci, bynajmniej nie pozostaje hermetyczny, ale daje pole do wielu skojarzeń. Właśnie ze względu na ten wysublimowany sposób narracji można umieścić tę prozę między opowiadaniami Brunona Schulza, pełnymi językowych i wyobrażeniowych gier, a poetycko-metafizyczną prozą Tadeusza Nowaka. We Wzgórzu Bzów literackiemu przetworzeniu ulegają dzieje unikatowej formacji kulturowej, jaką byli obywatele wielonarodowego tygla dawnej Rzeczypospolitej, decyzją mocarstw przesiedleni na tereny Dolnego Śląska. W powieści Staronia – na dolnośląską prowincję, do Jędrzychowa, wsi w jego północno-zachodniej części. Poznając jednostkowe losy konkretnych osób z najbliższego otoczenia narratora, uświadamiamy sobie, jak bezwzględnie wpływały na nie mechanizmy historii. Zaproszeni do uczestnictwa w ich życiu stajemy się świadkami budowania przez nich swojego nowego domu na nowych Kresach. To opowieść o historii, która – niewypłakana i nieprzepracowana w procesie żałoby w pokoleniu jej bohaterów – powraca w pokoleniu trzecim, w często nieuświadomionych wspomnieniach ich wnuków.
Strona wydawcy: Ursines - Wzgórze Bzów – Ursines Recenzja książki napisana przez Teresę Tomsię – paryski portal Recogito [pdf] Zapach jędrzychowskich krajobrazów (recogito.eu), recenzja Teresy Tomsi
Ireneusz Staroń (1991) – doktor nauk humanistycznych, krytyk, historyk literatury polskiej XX wieku, prozaik, recenzent miesięcznika „Nowe Książki”. Publikuje w „Arcanach”, „Toposie” i „Twórczości”. Od 2015 juror Nagrody Literackiej Czterech Kolumn, od 2022 wykłada na Studiach Literacko-Artystycznych UJ. W latach 2021–2022 sekretarz redakcji, a od 2023 zastępca redaktora naczelnego kwartalnika „Nowy Napis”. Współautor (wraz z Pauliną Subocz-Białek) książek: Nadkolory i nadaromaty. Schulz, Mueller, Blecher (2017) (wersja ukraińska: Надкольори й надаромати: Шульц, Мюллер, Блекер, tłum. Tetiana Pawlińczuk, 2022), Nostalgiczna pieśń powrotu. O twórczości Floriana Czarnyszewicza (2020), Poza mapą. O „Nadberezyńcach” Floriana Czarnyszewicza (2020, 2021). Autor monografii Fuga i rap. O poezji Krzysztofa Koehlera z lat 1986–1998 (2023) oraz powieści Wzgórze Bzów (2023). W 2024 roku ukaże się jego książka Biel i złoto. Szkice o modernizmie w literaturze polskiej XX i XXI wieku. Nominowany do Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza (2021).
Paulina Subocz-Białek (1991) – doktor nauk humanistycznych, literaturoznawca, krytyk i historyk literatury, poetka. Autorka tomiku Ostatni lot Filomeli (2022). Współautorka książek: Nadkolory i nadaromaty. Schulz, Mueller, Blecher (2017) (wersja ukraińska: Надкольори й надаромати: Шульц, Мюллер, Блекер, tłum. Tetiana Pawlińczuk, 2022), Nostalgiczna pieśń powrotu. O twórczości Floriana Czarnyszewicza (2020), Poza mapą. O „Nadberezyńcach” Floriana Czarnyszewicza (2020, 2021). Za tę ostatnią nominowana do Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza (2021). Od 2015 jurorka Nagrody Literackiej Czterech Kolumn. Laureatka stypendium twórczego MKiDN (2023).
Transmisja z wydarzenia:
Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu, Dolnośląski Oddział Związku Literatów Polskich we Wrocławiu zapraszają na „Zimowe czytanie poezji”
29 stycznia (poniedziałek) 2024 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Prowadzenie: Kazimierz Burnat
Oprawa wokalno-muzyczna: Alfred Kampa
Związek Literatów jest kontynuacją założonego przez Stefana Żeromskiego w 1920 r. Związku Zawodowego Literatów Polskich. Do 1935 r. była to federacja niezależnych stowarzyszeń pisarskich, najpierw zrzeszonych w Zrzeszeniu Związków Zawodowych Literatów Polskich, potem – od 1928 r. nieformalnie kierowanych przez zarząd związku warszawskiego. Od 1935 r. był to już jednolity związek posiadający oddziały terenowe. Nie jedyny zresztą, bo obok niego istniały inne organizacje zrzeszające pisarzy i dziennikarzy. Reaktywowany w 1944 r., w 1949 zmienił nazwę na Związek Literatów Polskich i charakter – z organizacji o charakterze zawodowym stał się związkiem twórczym. Nominalnie autonomiczny, działał w strukturze kierowanych i dotowanych przez państwo stowarzyszeń twórczych. Zakres autonomii, swobód twórczych i relacji z bieżącą polityką państwa był zresztą przedmiotem nieustannych sporów. Zawieszony w 1981, w okresie stanu wojennego, w 1983 r. został rozwiązany (na mocy międzywojennego prawa o stowarzyszeniach, wchodzącego w skład tzw. ustaw kagańcowych) i w tym samym roku wznowił działalność. Po 1989 r. ZLP działa już na nowych zasadach. Jest samorządny, ale i samofinansujący się. Nowe regulacje prawne uniemożliwiają bowiem finansowanie ze środków państwowych statutowej działalności stowarzyszeń. Po reaktywacji szybko odbudowano strukturę organizacyjną. Obecnie terenowe oddziały ZLP działają we wszystkich ośrodkach wojewódzkich, a ponadto w Słupsku, Radomiu, Ciechanowie i Płocku, zrzeszając łącznie ponad 1300 członków i kandydatów. Statut ZLP określa, że członkami związku „mogą być pisarze polscy bez względu na miejsce zamieszkania: stale zamieszkali w Polsce bądź posiadający obywatelstwo polskie pisarze tworzący w innych językach”. Preambuła zaś powiada, iż „Związek Literatów Polskich zrzesza autorów dzieł literackich niezależnie od ich poglądów, postaw i przyjętych metod twórczych: nawiązuje do tych humanistycznych tradycji, które w kulturze polskiej zawsze były zespolone z troską o dobro kraju i sprawiedliwość społeczną”.
Dolnośląski oddział związku powstał w 1947 r., prezesem był do 1951 r. Wojciech Żukrowski, do pierwszych członków należeli: Stanisław Dygat, Kamil Giżycki, Marian Jachimowicz, Tymoteusz Karpowicz, Tadeusz Mikulski, Jan Pierzchała, Lilian Seymour, Tadeusz Zelenay, Jakub Zonszajn.
Z okazji Narodowego Święta Niepodległości recital fortepianowy L. Krahforsta
Spotkanie transmitowane online