Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu

65 lat Klubu Muzyki i Litratury we Wrocławiu. Sala koncertowa.

Spotkania w 2023 roku

Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu, Towarzystwo Wagnerowskie we Wrocławiu zapraszają na spotkanie z autorami książki pt. "Wrocławskie Megaopery Ewy Michnik w fotografii Marka Grotowskiego"

Prowadzenie Grzegorz Chojnowski
26 maja (piątek) 2023 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy

Wydarzenie transmitowane online

Plakat [pdf]

Ewa Michnik i Marek Grotowski. „Wrocławskie megaopery” (okładka) [pdf]

Album poświęcony jest historii spektakularnych przedstawień operowych realizowanych w latach 1997 – 2016 w ramach Opery Wrocławskiej, nawiązujących do tradycji europejskich widowisk muzycznych “open air”.
Na przestrzeni minionych lat Opera Wrocławska wystawiła 43 tytuły operowe w formie megawidowisk operowych, przedstawiając je w 144 spektaklach z udziałem wybitnych artystów występujących na najważniejszych scenach świata. Publikacja zawiera obszerne materiały archiwalne, relacje i opinie 120 krytyków muzycznych, dziennikarzy i artystów w tym 65 zagranicznych. Wzbogacona o dokumentację fotograficzną, wpisuje się więc w potrzebę upamiętnienia tych wydarzeń i przekazania następnym pokoleniom. Autorka książki a tym samym inicjatorka wrocławskich megawidowisk to wybitna dyrygent i pedagog, wieloletnia Dyrektor Opery Krakowskiej i Opery Wrocławskiej, uhonorowana w 2016 roku w imieniu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Orderem Odrodzenia Polski, zawybitne zasługi dla rozwoju polskiej muzyki poważnej, osiągnięcia w pracy twórczej oraz promowanie polskiej kultury.
Źródło i dodatkowe informacje: www.instytut-teatralny.pl/dzialalnosc/publikacje/ewa-michnik-marek-grotowski-wroclawskie-megaopery-ewy-michnik/

Ewa Michnik urodziła się w 1943 roku w Bochni, w rodzinie lekarskiej. Studiowała teorię muzyki, wychowanie muzyczne oraz dyrygenturę w Akademii Muzycznej w Krakowie. Odbyła także studia uzupełniające u dyrygenta i pedagoga Hansa Svarowsky'ego w Austrii. Swój pierwszy koncert symfoniczny poprowadziła w 1969 roku w Filharmonii Krakowskiej, dyrygując Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia i TV w Krakowie. Pracowała jako dyrygent w Filharmonii w Zielonej Górze (1972-1978), była dyrektor naczelną i artystyczną Opery i Operetki w Krakowie (1980-1995) i Opery Wrocławskiej (1995-2016). Była także pedagogiem Akademii Muzycznej w Krakowie, uzyskując kolejne stopnie naukowe i otrzymując w 2000 roku tytuł profesora zwyczajnego. Ewa Michnik to wizjonerka z odwagą podejmująca niekonwencjonalne decyzje, dbająca o rozwój młodych artystów śpiewaków i bezgraniczne oddająca się swojej życiowej pasji – sztuce operowej. W ciągu 47-letniej kariery dyrygenckiej poprowadziła ponad 2100 koncertów i spektakli operowych w kraju i za granicą. W Operze Wrocławskiej zaprezentowała publiczności 144 premiery operowe i baletowe. Wśród dyrygowanych przez nią premier za najważniejsze w swej karierze artystycznej uważa sceniczne prawykonanie opery Romana Palestra Śmierć Don Juana (Kraków 1991), a także realizację nie granych we Wrocławiu od czasów II wojny światowej oper Richarda Straussa-Kobieta bez cienia (2009), Kawaler Srebrnej Róży (2014). Jako pierwsza Europejka i druga na świecie kobieta-dyrygent, poprowadziła cała tetralogie Richarda Wagnera Pierścień Nibelunga (Wrocławska Hala Stulecia 2003-2006) – jedno z najwspanialszych dzieł w literaturze muzycznej.

Marek Grotowski pracę fotoreportera, przynoszącą mu wiele satysfakcji, zaczął w 1965 roku w prasie wrocławskiej. Najpierw był tygodnik ,,Wiadomości”, potem: „Sprawy i Ludzie”, ,,Wieczór Wrocławia” i ,,Słowo Polskie Gazeta Wrocławska”. Równocześnie zaczął współpracować z wrocławskimi teatrami i odnalazł swoją wielką pasję. Fotografował przedstawienia w Teatrze Współczesnym, Teatrze Lalek, Operetce, Teatrze Polskim, Pantomimie Wrocławskiej, przez 30 lat spek- takle Opery Wrocławskiej. Współpracował z wieloma wspaniałymi reżyserami. Bardzo sobie cenił kontakt z Henrykiem Tomaszewskim, Helmutem Kajzarem, Kazimierzem Braunem, Leszkiem Mądzikiem czy Michalem Znanieckim. Utrwalił w sumie około 3000 spektakli i dzięki temu stał się specjalistą od zdjęć teatralnych. ,,Chwile spędzone w teatrze to czas wyjątkowy, czas magii, piękna tajemnicy i wciąż mam wrażenie, że artyści to tacy lepsi ludzie, ciekawsi, których mam szansę dzięki tej pracy obserwować” - powiedział kiedyś w wywiadzie.

Grzegorz Chojnowski. Dziennikarz, publicysta. Anglista i polonista. Laureat odznaki Zasłużony dla Kultury Polskiej. Pracuję w Polskim Radiu Wrocław, od 1 stycznia 2015 jestem szefem tematycznego cyfrowego Radia Wrocław Kultura. Wcześniej była TVP.
Źródło: chojnowski.blogspot.com

Towarzystwo Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich, spotkanie

25 maja (czwartek) 2023 roku o godz. 16.00
Wstęp wolny. Zapraszamy

Plakat [pdf]

W programie projekcja filmu „Propaganda PRL-u. Najzabawniejsze Polskie kroniki filmowe”

Towarzystwo Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich (TMLiKP-W) – polska pozarządowa organizacja społeczno-kulturalna z siedzibą we Wrocławiu. Do głównych celów i zadań stowarzyszenia należy zbieranie i propagowanie wiedzy o Lwowie i południowej części dawnych Kresów Wschodnich II RP. Pierwotnie działalność Towarzystwa Miłośników Lwowa zapoczątkowano we Wrocławiu jesienią 1988. Zrzesza zarówno byłych mieszkańców Kresów Wschodnich Rzeczypospolitej, jak i sympatyków. Towarzystwo wydaje szereg publikacji dotyczących Kresów i ich mieszkańców. Prowadzi wiele akcji, nie tylko popularyzujących tematykę kresową, ale i mających na celu ochronę miejsc pamięci oraz niesienie pomocy Polakom pozostałym na Wschodzie. Tymi ostatnimi w szczególności zajmuje się specjalnie powołana w tym celu Fundacja Kresowa Semper Fidelis. W 2010 organizacja została odznaczona Medalem Polonia Mater Nostra Est.
Źródło Wikipedia

„Propaganda PRL-u. Najzabawniejsze Polskie Kroniki Filmowe” to zbiór wybitnych dzieł polskiego dokumentu lat 40. i 50. Wszystko to z dzisiejszego punktu widzenia jest zabawnym wspomnieniem minionej epoki, pokazującym absurdalną rzeczywistość. Dokument ten zawiera m.in. – niezapomnianą kronikę z trudnej walki z imperialistycznym najeźdźcą w postaci stonki ziemniaczanej, zepsutą i pozbawioną dobrego smaku młodzież „bikiniarzy” i inne. Całość została podzielona na bloki tematyczne: walka z alkoholizmem, imperialistyczny świat zagrożeniem dla światowego pokoju, bywało też śmiesznie itp. Wiele tekstów tej komplikacji wejdzie zapewne do potocznego języka jak np. „Jestem osłem, co się zowie piję wódkę na budowie”. Na płycie tej są PKF oraz fragmenty filmów dokumentalnych. Współtwórcami ich są m.in. Andrzej Munk, Jerzy Hoffman, Andrzej Łapicki oraz Władysław Forbert. Jest to pilotażowy odcinek dłuższej serii wydawniczej polskiego dokumentu.

Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na prezentację najnowszej książki Stanisława Srokowskiego pt. „Dwie miłości licealisty”

24 maja (środa) 2023 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy

Plakat [pdf]

Stanisław Srokowski „Dwie miłości licealisty” (okładka) [pdf]

Stanisław Srokowski znany jest z wielu powieści, zbiorów opowiadań i książek kresowych oraz z tomów poezji. Ceniony za takie prozatorskie utwory jak „Ukraiński kochanek”, „Strach”, czy „Nienawiść” ( ekranizacja – „Wołyń” W. Smarzowskiego), a także za nowatorskie i piękne wiersze.

W powieści „Dwie miłości licealisty” pogłębia swoje zainteresowanie odkrywczymi formami twórczej ekspresji. To oryginalna, a zarazem uniwersalna książka dla młodzieży licealnej i studentów, a także dla starszego pokolenia, które ceni sobie ironię, dowcip i satyryczne spojrzenie na rzeczywistość. Pisarz z wielką demaskatorską siłą atakuje obłudę, banał i kiczowatość socrealistycznej kultury. I pokazuje ją w świetle karykatury i groteski, nie oszczędzając w bezkompromisowej narracji żadnej z dworskich, ceremonialnych polskich elit. A zarazem ujawnia hart ducha i moralną determinację młodzieży szkolnej w obronie własnej godności. Ostre, ironiczne pióro pisarza nie oszczędza nikogo.

Stanisław Srokowski – prozaik, poeta, dramaturg, publicysta. Urodził się na Kresach. Duży rozgłos przyniosły mu książki obrazujące straszliwe ukraińskie ludobójstwo dokonane w latach 1939–1947 na Polakach. Powieści „Duchy dzieciństwa”, „Repatrianci” (blokowani przez ambasadora sowieckiego Aristowa), „Ukraiński kochanek” (wyróżniony w plebiscycie Polskiego Radia jako jeden z najważniejszych utworów 25-lecia RP), „Zdrada”, „Ślepcy idą do nieba” oraz dwa zbiory opowiadań „Nienawiść” i „Strach” stały się wiarygodnym świadectwem tragicznych doświadczeń polskiego narodu. Na podstawie „Nienawiści” Wojciech Smarzowski nakręcił słynny już film „Wołyń”. Trylogia współczesna „Barbarzyńcy u bram”, „Spisek barbarzyńców” i „Barbarzyńcy w salonie” pokazuje kolonizację polskich umysłów przez ideologię marksizmu kulturowego. Wiersze Srokowskiego wraz z twórczością Tymoteusza Karpowicza otwierały nowy awangardowy nurt w polskiej poezji drugiej połowy XX w., zwany nurtem lingwistycznym.
Dodatkowe informacje: www.srokowski.art.pl/biografia.htm