Towarzystwo Przyjaciół Grodna i Wilna, Klub Muzyki i Literatury zapraszają na prelekcję dra Mariana Pacholaka pt. "Jan Antoni Czeczot (1796-1847) - znany i mniej znany: próba biogramu w świetle źródeł rękopiśmiennych, drukowanych i ikonograficznych"
10 października (czwartek) 2019 roku o godz. 16.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Plakat [pdf]
Jan Antoni Czeczot (Czeczott) herbu Ostoja (ur. 24 czerwca 1796 w folwarku Maluszyce w gminie Rajce, zm. 23 sierpnia 1847 w Druskienikach) – polski poeta, tłumacz, etnograf, przyjaciel Adama Mickiewicza, sekretarz Towarzystwa Filomatycznego. Był sekretarzem Towarzystwa Filomatycznego, do którego należał między innymi Adam Mickiewicz, z którym przyjaźnił się. Mickiewicz wymienił go w dedykacji do trzeciej części ''Dziadów'', a także poświęcił mu w 1820 żartobliwy wierszyk ''Któż nad ciebie, któż nad Janka''. Za działalność konspiracyjną skazany został na zesłanie (lata 1825–1841). Został zesłany do Ufy, gdzie przebywał do 1831. Został następnie przeniesiony do Tweru, a w 1833 do Lepla. Pracował jako sekretarz zarządu Kanału Berezyńskiego. W nagrodę za znakomite opracowanie ustawy dla nawigacji po berezyńskim systemie wodnym zezwolono mu powrócić na Litwę. Przez trzy lata (1841–1843) po powrocie z zesłania był bibliotekarzem A. Chreptowicza w Szczorsach. Jan Czeczot pierwszy zbiór pieśni (Piosnki wieśniacze znad Niemna i Dźwiny, niektóre przysłowia i idiotyzmy w mowie sławiano-krewickiej z postrzeżeniem nad nią uczynionymi) wydał w 1837 roku w Wilnie. Łącznie Czeczot wydał aż siedem tomów podobnych "piosnek". Czeczot przez całe życie zbierał folklor rodzinnej ziemi i był w tym zakresie autorytetem dla Mickiewicza. Uprawiał popularny w romantyzmie gatunek – balladę. W 1819 napisał balladę Świteź o zatopionym mieście, na której wzorował się Adam Mickiewicz, pisząc własny utwór pod takim samym tytułem, zamieszczony w tomie Ballady i romanse. Jan Czeczot tworzył zarówno po polsku, jak i w "mowie przydworkowej", którą sam nazywał mową sławiano-krewicką. Czeczot nie uważał, żeby istniał taki język, który dałoby się nazwać białoruskim, a ten, w którym opisywał ludowe piosenki nazywał właśnie mową sławiano-krewicką. Mowa ta była, mimo odrzucenia tego postulatu przez Czeczota, kształtującym się wówczas właściwym językiem białoruskim, który nie posiadał jeszcze nawet żadnej gramatyki czy słownika. Wówczas od kilku zaledwie lat najprawdopodobniej istniał w tym języku tylko sporadycznie spotykany katechizm zatytułowany: ''Krótkie zebranie nauki chrześcijańskiej dla wieśniaków mówiących językiem polsko-ruskim wyznania rzymskokatolickiego''. Melodie do wierszy Czeczota układał Stanisław Moniuszko, co stało się przyczyną ich dużej popularności. Do najpopularniejszych zalicza się Prząśniczka – od 1998 oficjalny hejnał miasta Łodzi. Ballady Czeczota zawiera tzw. "Raptularz Czeczota" znajdujący się w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich.
Źródło Wikipedia
Strona Towarzystwa Przyjaciół Grodna i Wilna: www.grodnowilno.pl
|
|
Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na spotkanie autorskie dra Włodzimierza Ranoszeka prezentujące książkę pt. ''Baśniowy Wrocław'' połączone z koncertem na lirę korbową
9 października (środa) 2019 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Plakat [pdf]
Włodzimierz Ranoszek. ''Baśniowy Wrocław'' (okładka) [pdf]
Dodatkowa informacja o książce [pdf]
Dr Włodzimierz Ranoszek. Doktor nauk o Ziemi, magister geografii, licencjonowany przewodnik turystyczny po Dolnym Śląsku oraz Sudetach, od lat współpracujący z wieloma wrocławskimi biurami podróży, prowadzący wiele wycieczek szkolnych o tematyce przyrodniczej i historycznej, w latach 1999 – 2010 członek komisji egzaminacyjnej ds. przewodników turystycznych – terenowych przy wojewodzie i marszałku województwa dolnośląskiego. Autor ponad 30 książek i przewodników turystycznych po Dolinie Baryczy, Wrocławiu, Dolnym Śląsku i Wielkopolsce. Jest także autorem zbioru opowieści i legend Bajkowa Dolina Baryczy, w oparciu o które prowadzi autorską grę terenową z udziałem aktorów w bajkowych strojach. Autor słuchowisk radiowych dla dzieci, tworzył słuchowiska dla Radia Wrocław dla programu Radiowa Scena Prezentacji. Prowadzi autorskie spotkania Opowieści z lirą, na których dla dzieci i młodzieży przedstawia historię i legendy regionu w oparciu o pieśni, które wykonuje z towarzyszeniem liry korbowej. Wykładowca na Wyższej Szkole Bankowej we Wrocławiu oraz na Uniwersytecie Wrocławskim. Był związany z Ośrodkiem Edukacji w Krośnicach od początku jego istnienia do 2018 r., współtwórca programu ośrodka w 2005 r. Był pełnomocnikiem Burmistrza Gminy Milcz do spraw inicjowania i koordynacji działań dotyczących rozwoju produktów turystycznych, w latach 2009 – 15 był członkiem rady stowarzyszenia Partnerstwo dla Doliny Baryczy. Prowadzi firmę zajmującą się usługami przewodnickimi, przeprowadzaniem ewentów oraz projektowaniem i wykonywaniem infrastruktury turystycznej, w szczególności szlaków turystycznych.
Lira korbowa była instrumentem popularnym w muzyce średniowiecza i renesansu. Pierwsza jej forma, nazywana organistrum, ze względu na swoje duże rozmiary obsługiwana była przez dwie osoby. Pierwsze przedstawienie liry (jako organistrum) pochodzi z II poł. XII w. i znajduje się w portyku katedry w Santiago de Compostella w Galicji (Hiszpania) Była instrumentem popularnym szczególnie wśród wędrownych pieśniarzy. W XVII-XVIII wieku modna wśród arystokratów, zwłaszcza we Francji; te egzemplarze były bogato zdobione. W różnych krajach budowana była w odmiennych formach, na ziemiach Polski i Ukrainy typowy był wariant przypominający kształtem futerał skrzypiec. W "Weselu" Wyspiańskiego pojawia się Wernyhora z lirą korbową. Leopold Mozart użył liry korbowej w symfonii D-dur "Die Bauernhochzeit" (Wesele chłopskie). W muzyce współczesnej instrument ten wykorzystują między innymi zespoły folkowe, folkmetalowe i folkrockowe: szwajcarski Eluveitie, niemieckie Faun i Subway to Sally, polski Żywiołak, szwedzki Hedningarna, białoruski Stary Olsa, polska Vidlunnia i inne. [...] Instrument gra główną linię w utworze "Low Man's Lyric" Metalliki.
Źródło i dodatkowe informacje: https://pl.wikipedia.org/wiki/Lira_korbowa
|
Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na spotkanie z Aleksandrą Zofią Pijanowską Adamczyk oraz Grażyną Adamczyk-Lidtke pt. ''Dwa kolory tej samej krwi''
7 października (poniedziałek) 2019 roku o godz. 16.30
Wstęp wolny
Plakat [pdf]
Prowadzenie Monika Maciejczyk
Aleksandra Zofia Pijanowska Adamczyk. Urodzona w Łodzi 11 maja 1922 roku. (94 lat). Od lat dziecięcych Aleksandra ujawniała zainteresowania humanistyczne i artystyczne. Kończyła w Łodzi znakomite szkoły: powszechną – imienia Emilii Plater i średnią elitarną Heleny Miklaszewskiej. Po wojnie w roku 1946 rozpoczęła studia humanistyczne w Łodzi, które kontynuowała później we Wrocławiu. Studiowała polonistykę, historię i bibliotekarstwo. Ukończyła Studium Oświaty i Kultury Dorosłych. Jej młodość splotła się nierozerwalnie z II Wojną Światową, w walce podziemnych struktur Armii Krajowej, podobnie zresztą jak wielu jej rówieśników zwanych pokoleniem „Kolumbów”. W czasie II wojny światowej należąca do szkolnego PWK – powołana do pomocniczej służby wojskowej Armii Łódź – przebyła oblężenie stolicy w bazie cywilnej obrony Warszawy. Wróciła do Łodzi i w latach okupacji – niewolniczo pracowała w hitlerowskim przemyśle zbrojeniowym okupanta. Równocześnie działała w konspiracji ZWZ-AK. Napisała wówczas część wierszy, oraz wysyłała własne teksty piosenek partyzanckich dla kolegów z oddziału AK na Zamojszczyźnie. Działała w Kole Młodych przy Związku Literatów Polskich i w literackim, łódzkim „Klubie Pickwicka”, uczestniczyła w imprezach literackich, organizowano także klubowe-jej własne wieczory autorskie. Wiersze jej debiutowych publikacji „Czuwanie” i „Powrót” ukazały się w Chłopskiej Drodze” i „Dzienniku Łódzkim” w roku 1948 ukazała się antologia Młodych Poetów Łódzkich p.t. „Różnie idąc” ,redagowana przez Koło Polonistów przy Uniwersytetcie Łódzkim. W roku 1972 została nagrodzona na IX Poetyckiej Wiośnie Kłodzkiej i wyróżniona przez Artura SandaueraOtrzymała odznaczenia wojenne i kombatanckie, m.in.: Medal za Udział w Wojnie Obronnej l939 r.; Krzyż Armii Krajowej; Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny; Odznakę Akcji Burza. Stopień podporucznika Wojska Polskiego. Oprócz wymienionych poprzednio odznaczeń wojennych i kombatanckich, otrzymała Aleksandra P.A. również od władz cywilnych Wrocławia świadectwa form uznania w postaci : Złotego Krzyża Zasługi oraz odznaki Zasłużonego Działacza Kultury. Pracowała jako starszy bibliotekarz kierownik filii w różnych bibliotekach dzielnicowych, a także w szpitalnej, we Wrocławiu.Organizowała imprezy kulturalne literacko-muzyczne, spotkania z pisarzami i teatrzyki dziecięce i m łodzieżowe. W 2013 roku odznaczona została imienną Żłotą Odznaką Zasłużonej dla Dolnego Śląska przez Dolnośląski Urząd Marszałkowski.
Źródło i dodatkowe informacje: do-zlp.pl/?p=111
Grażyna Adamczyk-Lidtke. mgr sztuki, artysta, tancerz, choreograf, instrumentalista, cantaor – śpiewak flamenco. Wykształcenie: zdobywała w wielu szkołach: od 1957 r. w Szkole Ćwiczeń we Wrocławiu. Kilkanaście lat uczyła się w Szkole Muzycznej gry na skrzypcach, fortepianie i gitarze. W 1978 obroniła dyplom (mgr sztuki) na Wydziale Projektowania Plastycznego (specjalizacja – architektura wnętrz ) w Państwowej Wyższej Szkole Plastycznej we Wrocławiu (dzisiejszej Akademii Sztuk Pięknych). Po wielu latach pracy nauczycielskiej w 2000 Kontynuowała Podyplomowe Studia Pedagogiczno-Informatyczne na Politechnice Wrocławskiej. Od 1980 roku była jednym z pierwszych członków Towarzystwa Przyjaciół Kultury Iberyjskiej we Wrocławiu, od 1984 do1990 roku prezesem Towarzystwa Polska – Ameryka Łacińska. Przy nim organizowała pierwsze przeglądy filmów hiszpańskich i latynoskich w Klubie Dziennikarza we Wrocławiu, powołała pierwsze zespoły muzyczno taneczne popularyzujące kulturę iberyjską, tu kształcili się także pierwsi polscy gitarzyści i polskie tancerki flamenco. Stworzyła zawodowy zespół muzyczno-taneczny „Ritmo Flamenco”, z którym odbyła ponad 600 koncertów w kraju, w Niemczech i Czechach. Była nauczycielem i wychowawcą gitarzystów flamenco i większości znaczących tancerek i nauczycielek flamenco w Polsce oraz twórcą zespołów tanecznych: „Manos y Tacones”, „Sol del Sur”, „Mańana”, „Mariposa”, współtwórcą i członkiem zespołu grającego muzykę Latynoameryki i Hiszpanii – „Chicos Ibericos”, oraz zespołu „Tiento Flamenco”. W 1989 założyła, pierwszą w Polsce Szkołę Tańca Flamenco we Wrocławiu, a w latach 1990-93 pierwszą Warszawską Szkołę Tańca Flamenco powstałą przy pomocy Ambasady hiszpańskiej Estrady Stołecznej i Teatru Syrena. W 2002 roku założyła nową szkołę tańca AKADEMIA DOM TAŃCA PAŁACYK we Wrocławiu, która stała się także okazjonalnym miejscem spotkań Dolnośląskiego Oddziału Związku Literatów Polskich.
Źródło i dodatkowe informacje: do-zlp.pl/?p=82
Zapraszam na swoją stronę autorską: flamencoarte.com/poezja.htm
Grażyna Adamczyk-Lidtke - rozszerzona nota biograficzna [pdf]
Monika Barbara Maciejczyk. Urodziła się w Warszawie. Obecnie mieszka i tworzy w Polanicy. Magister archeologii. Ukończyła studia filozoficzno-historyczne, oraz na wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego. Działacz społeczny i organizator imprez integracyjnych dla dzieci zdrowych i specjalnej troski, oraz szeroko pojętej działalności charytatywnej. W latach 1997–2000 Prezes Fundacji „Pomoc Choremu Sercu Dziecka”. Aktywnie działała na rzecz integracji dzieci zdrowych z dziećmi chorymi, m.in. specjalnej troski, chorymi na serce. Na terenie miasta Polanica Zdrój organizowała liczne imprezy integracyjne. Monika Maciejczyk pisze poezję i prozę. Utwory ukazały się w 147 wydawnictwach literackich w Polsce i za granicą. Od 2012 roku należy do Warszawskiego Oddziału Stowarzyszenia Autorów Polskich. Od 2015 roku Członek Związku Literatów Polskich. Od 2019 roku Członek Zarządu Związku Literatów Polskich na Dolnym Śląsku. Założyciel i animator międzynarodowego Saloniku Literackiego Różany Dwór działającego pod hasłem - ''LITERACI WSZYSTKICH KRAJÓW ŁĄCZCIE SIĘ DLA POKOJU''. W Różanym Dworze odbywają się cykliczne spotkania literatów z kraju i z zagranicy.
Monika Barbara Maciejczyk - rozszerzona nota biograficzna [pdf]
|
|
|
|
|
<< pierwsza < poprzednia 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 następna > ostatnia >>
|
|
Strona 14 z 51 |
Z okazji Narodowego Święta Niepodległości recital fortepianowy L. Krahforsta
Spotkanie transmitowane online