Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na prezentację trylogii Joanny Krupińskiej-Trzebiatowskiej pt. „Kiedy miłość była zbrodnią”
Prowadzenie Kazimierz Burnat
10 maja (piątek) 2024 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Plakat [pdf]
Joanna Krupińska-Trzebiatowska. „Kiedy miłość była zbrodnią” (okładka) [pdf]
Marek Sołtysiak – recenzja [pdf]
Trylogia Kiedy miłość była zbrodnią:
t. 1. Ewa
t. 2. Michael
t. 3. Wiktoria
Joanna Krupińska-Trzebiatowska (ur. 1951) – poetka i pisarka. W 1973 roku ukończyła studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego i po uzyskaniu dyplomu w 1973 roku związała się z zawodem prokuratorskim. Po wypadku samochodowym, któremu uległa w 1977 roku, opublikowała na łamach „Życia Literackiego” pierwszy wiersz. W 1994 roku ukazały się jej trzy tomiki: Przebudzenie, Sny oraz Płomienie – dwa ostatnie z przedmową i posłowiem autorstwa prof. Bolesława Farona. W 1999 wyszły kolejne zbiory wierszy: Labirynt, Jesienny nokturn, Wśród nas. Rok 2005 przyniósł jej debiut prozatorski: Cień Boga – powieść z gatunku science fiction. W 2006 roku ukazał się Magiczny krąg, a w 2007 roku Związek bez zobowiązań. W 2008 roku opublikowała powieść Donos, a dwa lata później ukazał się Doktor Q oraz tomik poezji Taniec śmierci. Kolejne powieści to Nieślubny syn (2011), Niedorzeczna miłość (2012) i wydana w 2015 roku Zdrada, książka, którą można zaliczyć do literatury faktu. Również w 2015 roku Joanna Krupińska-Trzebiatowska opublikowała kolejny tom poezji zatytułowany Trickster, a w 2017 Puste obłoki. W 2018 ukazał się dramat Syn Margo oraz Wiersze wybrane – wybór wierszy przetłumaczonych na język niemiecki przez Karla Grenzlera.
Kazimierz Burnat – urodził się w Szczepanowicach nad Dunajcem. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego i Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. Były żołnierz „czerwonych beretów”. Poeta, tłumacz, edytor, publicysta. Autor książek poetyckich. Opracował i opatrzył w posłowie lub wstęp około 60 książek. Współautor ponad 180 antologii i monografii. W jego przekładzie z języka ukraińskiego i czeskiego ukazały się cztery tomy wierszy. Tłumaczony na 39 języków. Inicjator i organizator współpracy kulturalnej z Narodowym Związkiem Pisarzy Ukrainy we Lwowie, Iwano-Frankiwsku, Kijowie i Charkowie. Członek Prezydium Zarządu Głównego Związku Literatów Polskich – przewodniczący Komisji Kwalifikacyjnej, prezes Dolnośląskiego Oddziału ZLP. Członek Stowarzyszenia Dziennikarzy RP.
Red. Kazimierz Burnat – informacje na Wikipedii: pl.wikipedia.org/wiki/Kazimierz_Burnat
|
|
Klub Przyjaciół Grodna i Wilna, Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zapraszają na spotkanie z Marianem Pacholakiem pt. „Mickiewiczowskie Zaosie w 1842 roku w opisie i w obrazie Edwarda Pawłowicza”
9 maja (czwartek) 2024 roku o godz. 16.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Plakat [pdf]
Do plakatu wykorzystano grafikę: „Zaosie, miejsce urodzenia Mickiewicza”. Autor: Józef Jarmużyński wg Edwarda Pawłowicza. Rycina: drzeworyt sztorcowy na papierze (166 x 232 mm). Datowanie: 1883 Pochodzenie: „Tygodnik Ilustrowany” nr 14 (1227) z 7 kwietnia 1883, s. 224.
Zaosie – niewielka wiejska posiadłość znajdująca się przy drodze wiodącej z Horodyszcza do Nowogródka. Gdy urodził się poeta, była prawdopodobnie współwłasnością rodzeństwa: Mikołaja Mickiewicza – ojca Adama oraz jego siostry Barbary Stypułkowskiej. Być może poeta spędził tam kilka lat życia jako dziecko – do roku 1807, kiedy zaczął uczęszczać do szkoły dominikańskiej w Nowogródku. Rozpowszechniony wizerunek domu w Zaosiu pochodzi z roku 1842. Powstał razem dokładnym opisem budynku mieszkalnego i obejścia spisanym przez Edwarda Pawłowicza, znawcy tamtych terenów. Opis ten powstał jednak 20 lat po opuszczeniu przez Mickiewicza Litwy, zatem nie wiemy, na ile wiernie oddaje stan dworu z czasów, kiedy poeta tam przebywał. Dworek w Zaosiu był jednak bardzo skromny – drewniany, parterowy, kryty gontem. Miał wąski ganek, oparty na czterech kwadratowych belkach, imitujących kolumny. Obok stały obora, stodoła, świronek (skład, spichlerz), studnia z żurawiem.
Źródło i dodatkowe informacje: www.grodnowilno.pl/mickiewiczowskie-zaosie
|
Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na wieczór autorski Sławomira Pietrasa pt. „Poczet dyrektorów Opery Wrocławskiej od Stanisława Drabika do Ewy Michnik
8 maja (środa) 2024 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Plakat [pdf]
Sławomir Pietras (ur. 28 listopada 1943 w Czeladzi) to polski menedżer kultury, dyrektor naczelny polskich teatrów operowych, wybitny znawca opery i baletu, a także prawnik z wykształcenia. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Już podczas studiów założył Towarzystwo Przyjaciół Opery w Poznaniu oraz pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Stowarzyszenia Polskiej Młodzieży Muzycznej w latach 1966–1970. Pietras aktywnie uprawiał publicystykę muzyczną w „Gazecie Poznańskiej” i tygodniku kulturalnym „Nurt”. Był również redaktorem cotygodniowej audycji Margines muzyczny w Polskim Radiu. W swojej długiej karierze pełnił wiele funkcji, m.in. był kierownikiem artystycznym Estrady Poznańskiej (1969–1970), asystentem dyrektora Opery Śląskiej w Bytomiu (1970–1971), dyrektorem administracyjnym Opery Wrocławskiej (1971–1972) i Operetki Dolnośląskiej (1972–1973). Był współzałożycielem i menedżerem Polskiego Teatru Tańca (1973–1979), zastępcą dyrektora Opery Wrocławskiej (1979–1982), a także dyrektorem naczelnym Teatru Wielkiego w Łodzi (1982–1991) oraz jednocześnie dyrektorem naczelnym Opery Wrocławskiej w latach 1990–1991. Pietras pełnił również funkcję dyrektora naczelnego Teatru Wielkiego w Warszawie (1991–1994), Teatru Wielkiego w Poznaniu (1995–2009) oraz był dyrektorem Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w latach 2005–2006. Jego działalność menedżerska obejmowała także organizację kilkudziesięciu tournée zagranicznych, które prezentował m.in. w Bonn, Stuttgarcie, Heilbronn, Xanten, Hamburgu, Frankfurcie, Bremen, Lubece, Kassel, Getyndze, Bregenz, Zurychu, Amsterdamie, Sztokholmie, Lyonie, Paryżu, Montpellier, Budapeszcie, Sankt Petersburgu, Moskwie, Mińsku, Barcelonie, Maladze, a nawet na dalekiej Martynice. W latach 1992–1993 zasiadał w Radzie ds. Kultury przy Prezydencie RP. Sławomir Pietras był również felietonistą „Życia Warszawy”, tygodnika „Angora” oraz „Gazety Lekarskiej”.
Źródło i dodatkowe informacje: pl.wikipedia.org/wiki/S%C5%82awomir_Pietras
|
|
|
|
<< pierwsza < poprzednia 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 następna > ostatnia >>
|
Strona 1 z 20 |