Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na prezentację nowej książki poetyckiej Gabriela Leonarda Kamińskiego pt. ''Kiedy śpiewał Cohen''
19 grudnia (czwartek) 2019 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny
Plakat [pdf]
Gabriel Leonard Kamiński. ''Kiedy śpiewał Cohen'' (okładka) [pdf]
Prowadzenie spotkania: prof. Waldemar Okoń
W swoim najnowszym tomiku Gabriel Leonard Kamiński próbuje opowiedzieć własną historię edukacji muzycznej, a także swojego pokolenia widzianej przez pryzmat ówczesnej kultury młodzieżowej, a może nawet bardziej sub młodzieżowej. Urodzony w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym siódmym pamięta wczesne lata sześćdziesiąte, kiedy to w wielu mieszkaniach komunalnych zainstalowano głośniki, czyli rodzaj domowego radiowęzła przez, który PRL-owska władza oprócz komunikatów o alarmach przeciwlotniczych, bombowych, atomowych nadawała ludyczną muzykę dla mas pracujących. Począwszy od Zespołu Śląsk i Mazowsze, po Orkiestrę Włościańską im. Karola Namysłowskiego, a także kapele ludowe. Jedynym akcentem miejskim były piosenki Tadeusza Chyły czy Marii Koterbskiej "Wrocławska piosenka", znana wszystkim z refrenu "Mkną po szynach niebieskie tramwaje przez wrocławskich ulic sto..."
Od Autora:
Pierwszą płytę "dwójkę" Czerwonych Gitar i epkę zespołu Bizony nagraną z aborygeńskim wokalistą kupiłem w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym siódmym. Matka Anna kupiła sobie płytę Mieczysława Fogga, a do tego adapter Bambino 2, bez którego nie moglibyśmy odtwarzać tych winyli. Potem już poszło z górki, dyżurowałem co parę dni przy stoisku muzycznym Składnicy Księgarskiej i sklepie płytowym przy pl. Kościuszki we Wrocławiu. Tu można było upolować płyty z ościennych demoludów: Eterny, Supraphonu czy Hungarotonu. Pierwsza Omega i Lokomotiv GT, to był istny szpan na domowych prywatkach.
Gabriel Leonard Kamiński (1957), absolwent IV Liceum Ogólnokształcącego we Wrocławiu i Instytutu Bibliotekoznawstwa Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1987 roku rozpoczął pracę we wrocławskim Domu Książki. Kierownik księgarni Wydawnictwa Dolnośląskiego im. H. Worcella (1989-1990). W latach 1991-2000 prowadził kolejne księgarnie, hurtownie i wydawnictwo Arhat. O 2001 roku dziennikarz i recenzent w Portalu Księgarskim, obecnie w Fundacji Libroskop. Od 1990 roku należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Laureat wielu ogólnopolskich konkursów poetyckich. Autor piętnastu książek, m.in.: „Opis rzeczy szczególnie martwych” (OTO Kalambur, 1981), „Nie ma między nami różnicy” (ZLP, 1983), „Ulica Przodowników Pracy” (MAW 1988), „Deja vu” (Arhat, 1999), „Wratislavia cum fi guris” (Atut, 2002), „Roth. Nowy Testament” (SPP, 2006), „Pejzaże” (MaMiko/Atut, 2010), „Wratislavia cum fi guris I” (zapis na DVD, 2011), wznowienie „Roth. Nowy Testament” (Sorus, 2012). W 2013 roku w wydawnictwie Forma opublikował zbiór opowiadań „Pan Swen albo Wrocławska Abrakadabra”, następnie „Mój rok 1968” (Atut, 2013) i „Wratislavia cum fi guris II” (Atut, 2013). W 2016 roku w wydawnictwie Anagram „Balladę o domu i innych rzeczach śmiertelnych”, oraz prozę poetycką „Jestem, ocalałem” (Atut, 2016). Rok 2017 zamknął publikacją pn. „Listy do Van Gogha” (Akwedukt).
Gabriel Leonard Kamiński: pl.wikipedia.org/wiki/Gabriel_Leon_Kami%C5%84ski
Prof. Waldemar Okoń urodził się w 1953 roku we Wrocławiu, absolwent filologii polskiej i historii sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego, specjalizuje się w historii sztuki XIX i XX wieku. Opublikował m.in. zbiory studiów poświęconych tej epoce w książkach: ''Sztuka i narracja'' (1988), ''Alegorie narodowe'' (1992), ''Sztuki siostrzane'' (1992), ''Wtajemniczenia'' (1996), ''Stygnąca planeta'' (2002). Wydał również tomy poezji ''Wiersze północne'' (1989), ''Poematy nadziemne'' ( 2000), ''Stonehenge'' (2001), ''Wersy dla Orfeusza'' (2003), ''Księga wersów'' (2004), scenariusz widowiska teatralnego pt. Antoni S. czyli ''Wieża Babel'' (1995), wybór prozy poetyckiej ''Zapisy bez daty'' (1998), monografie ''Jan Matejko i Stanisław Wyspiański'' (1998) oraz ''Kresy w malarstwie polskim'' (2006). Stypendysta Fundacji Lanckorońskich i Funduszu Pomocy Niezależnej Literaturze i Nauce Polskiej, zdobywca Nagrody im. ks. Szczęsnego Dettloffa, trzykrotny laureat Nagrody Ministra Edukacji Narodowej, od 1996 roku członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Promotor dwóch prac doktorskich: Anity Wincencjusz-Patyny "Polska ilustracja książkowa 1950-1980. Artystyczne kreacje i realizacje" (2007) i Marka Śniecińskiego "Fotografia niemiecka lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Obrazy i idee" (2009).
Źródło: www.historiasztuki.uni.wroc.pl
|
Spotkanie transmitowane online
