Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu, Stowarzyszenie Solidarni 2010 zapraszają na spotkanie poświęcone książce Marka Baterowicza pt. „WOJNA 1812. Quasi una fantasia”

Wprowadzenie: Natalia Tarczyńska
Uczestnicy dyskusji:
Dorota Heck
Marek Dyżewski
Stanisław Srokowski
4 września (czwartek) 2025 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy

Plakat wydarzenia [pdf]

Marek Baterowicz, WOJNA 1812. Quasi una fantasia (okładka) [pdf]

Książka Marka Baterowicza pt. WOJNA 1812. Quasi una fantasia wydana została przez Oficynę Wydawniczą „Akwedukt” Klubu Muzyki i Literatury we Wrocławiu.

„Mamy jednak w tym wypadku do czynienia z historią alternatywną. W tej kategorii Marek Baterowicz okazał się zupełnie oryginalny. Kiedy z przyjemnością czytało się w ostatnich dekadach tę odmianę gatunkową powieści, były to rzeczy bliskie fantastyce (np. Burza Macieja Parowskiego) lub satyrze (np. Post-Polonia, czy Powtórka z rozgrywki Marcina Wolskiego). Największym, jak się wydaje, sukcesem artystycznym Baterowicza jest napisanie historii alternatywnej tak, jak gdyby to była historia prawdziwa. Rzeczowo, krótko, poważnie i przekonująco”.

Fragment z recenzji prof. Doroty Heck

Marek Baterowicz – ukończył romanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, broniąc magisterium z twórczości Lautréamonta. Doktorat uzyskał w Sydney tezą o wpływach hiszpańskich na poetów francuskich w XVI/XVII wieku. Jako poeta debiutował zbiorem wierszy Wersety do świtu, jego tytuł był aluzją do nocy PRL-u. Wydał też tomik wierszy Od zieleni do rdzy i tomik powielony poza cenzurą Łamiąc gałęzie ciszy. W 1977 roku opublikował w Paryżu wiersze pisane po francusku Fée et fourmis i w Krakowie mini-powieść groteskową Rękopis z Amalfi, a w 1983 zbiór opowiadań Pułapka pod księżycem. W 1985 roku opuścił PRL – po czterech latach czekania na paszport – by odebrać we Włoszech nagrodę Circe Sabaudia za tłumaczenia poetów włoskich. Podróż rozpoczętą w Rzymie, potem przez Prowansję i Lourdes do Hiszpanii, zakończył w Madrycie, gdzie uzyskał azyl i spędził tam dwa twórcze lata. Ostatecznie jednak w 1987 roku odleciał do Sydney, gdzie mieszka do dzisiaj. W Australii wydał osiem tomików poezji oraz wybór wierszy Z tamtej strony drzewa. Także w Melbourne wyszedł zbiór jego opowiadań polskich, hiszpańskich i australijskich Żongler pochodni, a w Rzymie wybór jego wierszy Canti del pianeta. W Nantes ukazał się tomik Les Aveux de Jonas. Wydał też ukończoną na antypodach powieść o stanie wojennym Ziarno wschodzi w ranie. W roku 2006 otrzymał nagrodę „Białego Pióra” za poezje w Polsce, a w 2012 roku został laureatem nagrody Stowarzyszenia Pisarzy Polskich za Granicą w Londynie za całokształt twórczości.

Dorota Heck (ur. 1962) – autorka książek o krytyce literackiej, prozie i poezji polskiej w kontekście historii idei, m.in. Spór czy lament? Wokół problemów aksjologicznych w eseistyce polskiej (1996), Personalista w czasach kolektywizmu: o twórczości Andrzeja Kijowskiego (2002), Itinerariusz intruza (2002), Bez znaku, bez śladu, bez słowa: w kręgu problemów duchowości we współczesnej literaturze polskiej (2004), Filologia i (jej) interpretacje (2012), Topika, tren i tło: o poezji Wojciecha Wencla (2019). Opracowała antologię powojennego eseju polskiego Kosmopolityzm i sarmatyzm (2003), Genologiczne synergie (2020), Antropologia (nie)pewnego poety. Wokół twórczości Przemysława Dakowicza (2022). Interesuje się krytyką i eseistyką literacką, korespondencją sztuk i teorią literatury w świetle tradycji filologii.

Marek Dyżewski – absolwent wrocławskiej Akademii Muzycznej. Studiował również historię sztuki na uniwersytetach we Wrocławiu, w Wiedniu i Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Komentował największe odbywające się w Polsce międzynarodowe imprezy muzyczne: Międzynarodowy Festiwal Oratoryjno-Kantatowy „Wratislavia Cantans”, Międzynarodowy Konkurs Dyrygencki im. G. Fitelberga, Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. H. Wieniawskiego i Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. F. Chopina. Jest autorem poetyzowanych przekładów (z łaciny, francuskiego, niemieckiego, hiszpańskiego i włoskiego). Prowadził wykłady we wszystkich polskich uczelniach muzycznych, na kilku uniwersytetach oraz na towarzyszących ważnym wydarzeniom muzycznym seminariach, konferencjach i warsztatach. Gościnnie wykładał też w Bonn, Norymberdze, Hamburgu, Berlinie, Gandawie, Brukseli, Sankt Petersburgu, Nicei, Paryżu, Wiedniu i Waszyngtonie. W latach 1990–1994 był rektorem wrocławskiej Akademii Muzycznej. Uczelnia ta zawdzięcza mu wybudowanie nowej siedziby, wzmocnienie kadry, powołanie nowych specjalności, wzbogacenie instrumentarium i rozwinięcie kontaktów międzynarodowych. Wydał książkę Ocalić od zapomnienia – zbiór esejów poświęconych polskiej kulturze muzycznej ostatnich dekad.

Stanisław Srokowski – pisarz, poeta, dramaturg i publicysta. W swoich powieściach Ukraiński kochanek (2008), Zdrada (2009) oraz w zbiorze opowiadań Nienawiść (2006) nawiązuje do tragicznych wydarzeń z czasu II wojny światowej, kiedy to ziemie wschodnie II Rzeczpospolitej ogarnęła fala ludobójstwa, dokonywanego przez ukraińskich nacjonalistów na Polakach, a także na Ormianach, Czechach i Cyganach. Na kanwie Nienawiści powstał w 2016 roku znakomity film Wojciecha Smarzowskiego Wołyń. Jest też autorem tomów poetyckich: Ciszo milcz! Bólu mów! (2021) oraz I otworzę wasze ogrody (2022). Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień, a jego utwory były tłumaczone na kilkanaście języków europejskich. W 2010 roku otrzymał Krzyż Solidarności Walczącej, w 2021 zaś odebrał przyznaną mu przez IPN statuetkę „Semper Fidelis”. W ostatnich latach ukazało się kilka jego książek publicystycznych: Skąd się wzięli pożyteczni idioci (2020), Widma noc (2021), dwa tomy książki dokumentalnej o ukraińskim ludobójstwie w Hucie Pieniackiej (Zanim spłonęli żywcem, 2024, Z kościoła do piekła, 2025), a także Dwie miłości licealisty (2023), Wiersze miłosne dla Marii (2023), Tajemnicza podróż (2024).