Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na wystawę malarstwa Jacka Wolffa pt. „Kilka obrazów z różnych lat”
Wernisaż po spotkaniu „Prawda o wydawnictwie Gebethner i Wolff”
3 kwietnia (czwartek) 2025 roku o godz. 18.00
Prace eksponowane w Galerii Klubu MiL do 27 maja (wtorek) 2025 roku
od poniedziałku do piątku w godz. od 10.00 do 19.00
w soboty od 12.00 do 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Gebethner i Wolff jedna z największych i najbardziej wszechstronna z polskich firm księgarsko-wydawniczych. Założona w 1857 roku w Warszawie przez Gustawa Gebethnera i Roberta Wolffa działała nieprzerwanie przez niemal 100 lat, osiągając niebywały sukces czytelniczy i finansowy. Posiadała własne księgarnie w największych polskich miastach, a także w Paryżu i Nowym Jorku. Wydawała utwory najwybitniejszych pisarzy swych czasów m.in. Sienkiewicza, Prusa, Reymonta, Żeromskiego, Konopnickiej, Orzeszkowej, Tetmajera, Makuszyńskiego, Iwaszkiewicza, a także wielkich romantyków – Mickiewicza, Słowackiego, Krasińskiego. W swej ofercie miała również dzieła znanych kompozytorów, w tym Chopina, Moniuszki, Szymanowskiego. Była potentatem na rynku podręczników szkolnych. Na jej publikacjach literackich, muzycznych i prasowych wychowały się całe pokolenia Polaków w kraju i za granicą. Mimo że po II wojnie światowej decyzja władz komunistycznych położyła kres jej działalności, utwory przez nią wydane do dziś można znaleźć w licznych antykwariatach, bibliotekach i domach prywatnych.
Jacek Wolff – prawnuk założyciela słynnego wydawnictwa Gebethner i Wolff. Studiował na PWSSP we Wrocławiu w latach 1970–1975. Ukończył architekturę wnętrz w pracowni prof. Władysława Winczego. W malarstwie uczeń, a potem krótko asystent Józefa Hałasa. Oprócz malarstwa zajmował się rysunkiem, grafiką użytkową, projektowaniem wnętrz i wystawiennictwem. Autor kilkunastu plakatów, w tym sześciu na festiwal „Jazz nad Odrą”. Projektant aranżacji kilkunastu międzynarodowych kongresów medycznych, kilkudziesięciu imprez targowych, Szczytu Regionów Unii Europejskiej oraz Międzynarodowego Forum Przedsiębiorców FUTURALIA. Malarstwo i rysunek prezentował na 5 wystawach indywidualnych i 14 zbiorowych w kraju i za granicą, między innymi na wystawach w galerii grupy HAPP (Human Art Present Production) w Berlinie Zachodnim, w Umeå w Szwecji, w galerii miejskiej w Schwäbisch Hall w ramach Tygodni Kultury Polskiej i na dużej wystawie indywidualnej w Galerii Hoffelner w Linzu w Austrii. Dwukrotnie pokazywał swoje prace na międzynarodowych wystawach na Węgrzech „A Természet – The Nature” w Pécsi Galéria oraz „Rajz Drawing”. W roku 1978 roku brał udział w Międzynarodowym Triennale Rysunku we Wrocławskim Muzeum Architektury, w roku 1980 otrzymał Wyróżnienie Honorowe na „Wystawie Malarstwa Młodych im. Waldemara Cwenarskiego”. Narciarstwo, alpinizm i speleologia już od czasów studenckich stały się inspiracją jego twórczości, pokazującej w bardzo uproszczony sposób piękno i majestat gór, ich naturę i klimat. Żeglarstwo, które uprawiał od dwunastego roku życia, wywarło duży wpływ na rozwój jego osobowości artystycznej. W jego pracach widać przestrzeń, światło i bogatą fakturę. Jako jeden z nielicznych malarzy doświadczał przestrzeni otwartego morza i sztormowych fal. W górach, podczas wspinaczki rzeźba skalnej ściany wyznaczała drogę wejścia. Ta wiedza, te doznania są zdecydowanie inne u tych, którzy są niemal cząstką tej natury, a nie tylko patrzą z pokładu statku czy kolejki linowej.
Trzeba widzieć, by wiedzieć
Malarstwo Jacka Wolffa jest opowieścią, choć nie padają w niej słowa. Jest barwne i pełne przestrzeni, choć zwykle to jeden kolor iluzyjnie rysujący fakturą geometryczne kształty na płaskim tle. Nie przedstawia przedmiotów, nie kreśli historii, nie narzuca wizji odczytywania. To obrazy nasycone energią zatrzymanego malarskiego gestu, skupieniem malującego, który zaprasza uważnego widza w emocjonalną podróż. Autor, ograniczając barwność kompozycji do monochromu, jasno wskazuje, że nie zależy mu na sensualnych przyjemnościach odbioru, lecz na pogłębieniu naszego postrzegania. Najprostszy arsenał środków – zamknięte w dwuwymiarze ramy: kolor i faktura – mają nam dać szansę wspólnego przeżycia, refleksji nad uniwersaliami, do wewnętrznych rozważań nad skalą, głębią, czy też pustką, nad siłą pojedynczego znaku i bezmiaru przestrzeni, twórczą rolą światła, wielkością / małością człowieka. Nie jest to droga o ekstremalnym stopniu trudności: nie jest konieczny w niej egzamin ze znajomości twierdzeń Kazimierza Malewicza, Pieta Mondriana, czy Władysława Strzemińskiego, choć lekcja abstrakcji geometrycznej, wiodąca ścieżką od suprematyzmu, przez neoplastycyzm, po unizm, pozwoli nam przekroczyć rubikony zarówno malarstwa materii, jak i doświadczeń Szkoły Wrocławskiej. Nietrudno nam będzie spotkać podczas tej malarskiej eskapady Józefa Hałasa, Alfonsa Mazurkiewicza, czy Jana Chwałczyka. Oni również wydeptywali swoje malarskie ścieżki, podążając od góry, lasu, czy morza, w stronę syntezy kształtów, powracając do natury koloru i linii. Jednakże w tych artystycznych wojażach nie jest niezbędnym ekwipunkiem wiedza o dokonaniach poprzedników, choć nie powinniśmy o nich zapominać. Zasadniczą sprawą na tym szlaku staje się otwartość na malarskie wyzwanie – ktoś powie wsłuchanie się w obraz, ja nazwę to świadomym spojrzeniem. To właśnie ono pozwala od patrzenia przejść do spostrzegania, czyli do widzenia, by nie powiedzieć wprost – do wiedzenia. I właśnie wiedza płynąca z patrzenia dała mi największą przyjemność w obcowaniu z obrazami Jacka Wolffa. Maksymalnie uproszczone kształty, wykreślone z geometryczną precyzją, iluzyjne płaszczyzny, są tu Malewiczowskim „malarskim atomem”. To nie tylko farba skrupulatnie pokrywająca powierzchnię, ale umiejętnie zaprzęgnięte do działania światło, poszerzające spectrum oglądającego. W tym malarskim widowisku dzieło (współdzieło malującego i oglądającego) nie jest literacką paplaniną, ale drogą do odczuwania. Obrazem czekającym na odkrycie i przeżyciem wspólnej wędrówki.
Agata Saraczyńska Wrocław 2022
Góry martwe, góry żywe
Jakie są góry Jacka Wolffa? Można postawić zarzut, że są pozbawione ludzi. Że spojrzenie autora na góry nie wynika z prób określenia sytuacji, roli człowieka w górach, w przyrodzie, że nie proponuje jakiejś wersji mitu „człowiek-przyroda”, „człowiek-góry”. Stwierdzeniu temu przeczy jednak sama forma, struktura tych obrazów, a przede wszystkim rysunków. One tętnią życiem. Ten pozorny paradoks wynika z wybranego przez Wolffa punktu widzenia, który nazwałbym „nieliterackim” (w znaczeniu mitotwórczym). Artysta patrzy na góry prawie jak geolog. Toteż nie widzi w nich ludzi, lecz tylko kamienną strukturę podległą procesom erozji, spękaną wewnętrznymi napięciami tektonicznymi, rozpadającą się i powstającą w nowych formach, najczęściej absurdalnych w swej logice: z blokami kamieni poukładanymi w fantastyczne kształty i trzymającymi się na podstawie nie wiadomo jakich praw równowagi. Otwarte formy skalnych filarów, bloków podpartych, a obok zamknięte przestrzenie jaskiń podlegające parciu mas kamiennych, z blokami wiszącymi nad głową. Głazy, bloki, kamienie, kamienie… I góry porysowane, jaskinie spękane – zatrzymane w swym ruchu, góry żywe.
Krzysztof Komar Fragment recenzji z wystawy we wrocławskim EMPiKu, marzec 1974
Transmisja z wydarzenia:
Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na wystawę malarstwa Edwarda Kostki pt. „Malowanie gaju”
Wernisaż 17 stycznia (piątek) 2025 roku o godz. 18.00
W części muzycznej: Irena Olkiewicz – kontrabas Andrzej Jungiewicz – fortepian Roland Abreu – kontrabas
Finisaż 21 marca (piątek) 2025 roku o godz. 18.00
W części muzycznej: Gabriela Szendzielorz-Jungiewicz – fortepian
Prace eksponowane w Galerii Klubu MiL do 21 marca (piątek) 2025 roku
od poniedziałku do piątku w godz. od 10.00 do 19.00
w soboty od 12.00 do 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
„Zamierzał być architektem, ale uwiodło go malarstwo. […] na jednej z przerw, któryś z kolegów dał mi sztyft od baterii, czarny, grafitowy, twardy. Jak się wchodziło do szkoły od strony ulicy, po obu stronach furtki były słupki. Spodobał mi się ten słupek, ciepły w kolorze i na nim popełniłem abstrakcyjny rysunek, niemal sgraffito, wbijając grafit w tynk. […] Przerwa się skończyła, wszyscy do klasy i pani nauczycielka, bardzo miła Frau Szymański pyta mnie, czy to ja jestem autorem tego dzieła na słupku. Przyznałem, że tak, bo byłem z siebie zadowolony, wręcz dumny. A ona kazała mi po lekcjach iść do woźnego, który urzędował w piwnicy, wziąć wiaderko z wodą i papiery, i tymi papierami wszystko tak wyszorować, żeby ślad nie został. Co to była za katorga! Myłem, szorowałem, a rysunek trwał, bo głęboko wrył się w tynk. No, ale ile mogłem, tyle go zmyłem. Mój pierwszy popis”.
Zofia Gebhard
Edward Kostka urodził się w Mikołowie w 1935 roku. W 1959 roku otrzymał dyplom na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Członek ZPAP od 1959 roku. Uprawia malarstwo, rysunek, grafikę warsztatową i użytkową. W latach 1960–1973 autor licznych realizacji malarstwa ściennego. Od 1973 do 1994 roku naczelny grafik Wydawnictwa Ossolineum. W dorobku ma opracowania graficzne wielu książek i ponad 600 okładek i obwolut. Od 1996 roku uczestnik plenerów międzynarodowych. W ramach Polsko-Czeskich dni Kultury Chrześcijańskiej jako konsultant bierze udział w plenerach organizowanych przez Polsko-Czeski klub artystyczny „Art Studio” w Mieroszowie.
Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na wystawę pt. „Odra – rzeka w Chorwacji w fotografiach Ryszarda Sławczyńskiego”
Prace eksponowane w sali koncertowej Klubu MiL
od 16 listopada (sobota) 2024 roku do 16 stycznia (czwartek) 2025 roku
od poniedziałku do piątku w godz. 10.00–19.00
w soboty 12.00–18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Na kontynencie europejskim płyną cztery rzeki o nazwie Odra. Najdłuższa z nich przepływa przez Czechy, Polskę i Niemcy (854 km), drugą jest chorwacka Odra (82,7 km), następnie hiszpańska Rio Odra (65,5 km), a najkrótszą jest ta na Ukrainie w rejonie semieniewskim, w obwodzie czernihowskim, która liczy zaledwie 14 km i leży kilkadziesiąt kilometrów od granicy z Rosją. Ponadto istnieje Odrava znajdująca się w zachodnich Czechach oraz rzeka Oder w Dolnej Saksonii w Niemczech.
Rzeka Odra w Chorwacji
Płynie na południe od stolicy Chorwacji, Zagrzebia i liczy 82,7 km długości, a jej dorzecze zajmuje powierzchnię 604 km2. Obecnie za jej źródło uważa się miejsce, gdzie rzeki Kosnica, Ribnica i Siget łączą się w jeden nurt, co ma miejsce na wysokości wioski Poljana Čička (lewy brzeg). W dalszym biegu rzeka jest rozdzielona przez kanał Sava-Odra. Część wód z lewego brzegu kanału przepływa pod dnem przekopu za pomocą syfonu, a pozostała woda przemieszcza się wzdłuż lewego brzegu aż do łęgów Turpolijskich i na Odransko polje (Odrzańskiego Pola), gdzie znajdują się pastwiska, na których wypasa się duże stada krów i koni oraz lokalizuje się, w okresie letnim, ruchome pasieki. W miejscowości Donja Poljana Čička w 2024 roku rozpoczęto budowę betonowego mostu, który zastąpi dotychczasowy drewniany. Zdecydowanie dłuższa część Odry płynie po prawej stronie kanału Sava-Odra. Bieg rzeki, po prawej stronie kanału, przepływa przez równinę Turpolija, porośniętą dziewiczym lasem. Ze względu na meandrujący nurt, trudno dostępne miejsca i liczne dopływy małych cieków wodnych, ten odcinek Odry bywa nazywany „Amazonką turpolijską”. Największym jej (prawym) dopływem jest Lehenicki Potok. Warto zauważyć, że zarówno w kanale (w jego górnym biegu), jak i w odnogach koryta Odry założono stawy rybne. Odra chorwacka wpływa do rzeki Kupy (296 km), na wysokości miejscowości Odra Sisačka i wytycza północną granicę z Półwyspem Bałkańskim. W dalszym biegu uchodzi do rzeki Savy (940 km), największego prawego dopływu Dunaju (2888 km). Z kolei wody Dunaju, drugiej co do wielkości rzeki w Europie (po Wołdze), wpływają rozległą deltą do Morza Czarnego.
Kanał Sava-Odra
Po wielkiej powodzi w Zagrzebiu w 1964 roku podjęto decyzję o budowie kanału, a prace ruszyły na początku lat 70. Kanał rozpoczyna swój bieg na prawym brzegu rzeki Savy, od przelewu Jankomir (most Jankomir) na terenie Zagrzebia i ma 32 km długości. Jego maksymalna przepustowość wynosi 1000 metrów sześciennych na sekundę. Kanał przebiega przez obszar Velika Gorica do ujścia w rejonie Turopolja, gdzie podczas powodzi wody rozlewają się po Odrzańskim polu, skutecznie chroniąc Zagrzeb przed zalaniem. Funkcjonalność kanału została sprawdzona kilkakrotnie, m.in. w latach 1980, 1990, 1998, 2010, 2012, 1979 (dwukrotnie), a ostatnio w październiku 2024 roku. Konstrukcja kanału nie odprowadza wody z rzeki Savy na bieżąco, następuje to dopiero w sytuacji, gdy jej poziom wyraźnie wzrasta. Wówczas nadmiar wody, przez solidny przelew, przepływa kanałem. Początkowo planowano, że przekop będzie miał ponad 50 km długości i sięgnie aż do miejscowości Sisak, jednak retencja Odrzańskiego pola okazała się wystarczająca, dlatego zaniechano budowę odcinka poniżej Turopolja. Na wysokości wsi Mraclin do kanału Sava-Odra (prawy brzeg) wpływają wody rzeki Lomnicy (nazywana zwyczajowo Odricą), która przed rozpoczęciem prac nad kanałem Sava-Odra stanowiła część rzeki Odry. Pamięć o tym fakcie została zachowana m.in. w nazwach osiedli wchodzących w skład aglomeracji Zagrzebia, takich jak Odranski Obrež czy Odra. Ponadto można tam natknąć się na ulice o nazwie Odrzańska. Na osiedlu Odra znajduje się również Szkoła Podstawowa Odra oraz apteka o tej samej nazwie. Stojąc nad brzegami naszej księżnej Odry, warto wspomnieć także o tych innych, pięknych Odrach Europy.
Ryszard Sławczyński
Ryszard Sławczyński (ur. 1962) – publicysta, wydawca. W 1999 roku założył i prowadzi Oficynę Wydawniczą „Akwedukt”. Miłośnik Odry i autor jedynej w polskim piśmiennictwie antologii wierszy o rzece pt. Kiedy Ty mówisz Odra (Wrocław 1999, wyd. II rozszerzone Wrocław 2020). Pomysłodawca i narrator filmu dokumentalno-artystycznego pn. Odra, poezja rzeki (Wrocław 2021). Rozpowszechnia wiedzę o rzece Odrze płynącej w Hiszpanii, Chorwacji oraz na Ukrainie. Podróżnik, popularyzator kultury Kresów Wschodnich i Syberii. W 2001 roku wydał książkę Z Kresów przez Afrykę do… Wspomnienia. W 2012 roku przez miesiąc przebywał w Kazachstanie, a owocem tej podróży jest film Polacy na stepach Kazachstanu (Wrocław 2012). Wydał album fotograficzny Samochodem przez Kresy. Miejsca sercu bliskie (Wrocław 2014), broszurę O dniach kultury polskiej w Chakasji na Syberii (Wrocław 2018). Autor wielu wystaw fotograficznych o tematyce kresowej. Wygłasza liczne prelekcje na temat dziedzictwa kulturowego Kresów Wschodnich oraz Syberii połączone z pokazami multimedialnymi. Absolwent Technikum Żeglugi Śródlądowej we Wrocławiu (praca dyplomowa pt. Wrocławski węzeł wodny), ukończył historię na Uniwersytecie Wrocławskim (praca magisterska pt. Odra i Nysa Łużycka jako granica pokoju. Propagandowy obraz granicy polsko-niemieckiej w latach 1945-1950) oraz studia podyplomowe z Zarządzania i Marketingu w Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu i Podyplomowe Studia Dziennikarskie na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. Jest honorowym członkiem Dolnośląskiego Towarzystwa im. Fryderyka Chopina i Towarzystwa im. Ferenca Liszta. W 2009 roku otrzymał tytuł „Życzliwy wrocławianin 2009”. Od 2010 roku dyrektor Klubu Muzyki i Literatury we Wrocławiu.
Spotkanie transmitowane online
