Tadeusz Różewicz (ur. 9 października 1921 r. w Radomsku, zm. 24 kwietnia 2014 r. we Wrocławiu ) – polski poeta, dramaturg, prozaik, scenarzysta filmowy, należy do grona najwybitniejszych i wszechstronnych pisarzy, wielokrotnie wymieniany jako kandydat do Nagrody Nobla, jego twórczość przełożono na 49 języków. Autor m.in. zbiorów wierszy i poematów „Niepokój” (1947), „Formy” (1958), „Nic w płaszczu Prospera” (1962), „Na powierzchni poematu i w środku” (1983), „Płaskorzeźba” (1991), „Matka odchodzi” (1999), dramatów: „Kartoteka” (1960), „Świadkowie albo Nasza mała stabilizacja” (1964), „Białe małżeństwo” (1975), „Do piachu” (1979). „Tadeusz Różewicz był największym z żyjących poetów i pisarzy polskich. Był również znakomitym dramaturgiem. Różewicz zmienił polską poezję, stworzył jej nowy typ, co jest widoczne już w pierwszym jego tomie 'Niepokój'. Z biegiem lat obserwowaliśmy również, jak zyskuje na znaczeniu jego proza. Twórczość Różewicza bardzo silnie zapisała się w historii polskiej literatury. Wielu młodych poetów po nią sięga, często też nie uświadamiając sobie, że inspirują się Różewiczem” – tak wspominał T. Różewicza profesor Jacek Łukasiewicz.
Źródła: Wikipedia, instytutksiazki.pl
Towarzystwo Przyjaciół Grodna i Wilna, spotkanie
13 października (czwartek) 2022 roku o godz. 16.00
Wstęp z zaproszeniami
Tomik zawiera utwory napisane w ciągu ponad dekady życia (w latach 2004–2015), wyrastające z własnych doświadczeń, działań i obserwacji społecznych, a także inspiracji zaczerpniętych z tekstów kultury, głównie malarstwa dawnego. Jest to więc zapis długiego okresu przeżywania różnych elementów rzeczywistości przetworzony na własny język poetycki. Tomik został podzielony na trzy części – wzajemnie względem siebie wyodrębnione, aczkolwiek powiązane z pozostałymi. Pierwsza z nich wyrasta z obserwacji czy wyobrażeń na temat losu napotykanych osób, miejsc, sytuacji międzyludzkich i społecznych relacji. Niektóre osadzone są w uniwersalnym, niedookreślonym otoczeniu, inne zaś mocno osadzone są w konkretnych miejscach czy zdarzeniach. Przewijają się tu więc obserwacje płynące z warszawskich ulic, barów mlecznych, kawiarni, ale też przestrzeni niepublicznych, w których również rozgrywać się mogą dramaty. Obrazy z tego cyklu mocno naznaczone są odczuciem samotności, marginalizacji, odrzucenia, tęsknoty za bliskością i niemocy zbudowania więzi z innymi. Druga część znacznie silniej osadzona jest w świecie obrazów. Są to ekfrazy odnoszące się do wybranych dzieł Vermeera, Picassa, Wróblewskiego i przede wszystkim szczególnie ważnego dla autora – Vincenta van Gogha. Część wierszy jest pretekstem do przedstawienia treści społecznych czy ogólnoludzkich, inne zaś zawierają przemycone motywy autobiograficzne, nieco zakamuflowane pod warstwą odniesień kulturowych czy społecznych. Końcowa część tomiku najsilniej dotyka indywidualnych, osobistych doświadczeń, emocji, przemyśleń autora.
Podczas spotkania będzie można też obejrzeć w wersji multimedialnej i fotograficznej także prace plastyczne autora, z których część stanowią ilustracje książki poetyckiej, będącej przedmiotem rozmowy.
Rafał Bakalarczyk (ur. 1986) – z wykształcenia doktor nauk społecznych, pracuje jako adiunkt w Instytucie Pracy i Spraw Socjalnych, a zawodowo i częściowo też społecznie od lat zajmuje się działaniami wspierającymi osoby zagrożone wykluczeniem, osoby starsze, z niepełnosprawnościami oraz ich rodziny. Ukończył też Akademię Sztuk Pięknych na kierunku malarstwo. Dyplom obronił w pracowniach prof. Waldemara Mariana Kuczmy i prof. Pawła Jarodzkiego. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Ma za sobą wystawy autorskie we Wrocławiu, Lubinie i Warszawie oraz udział w wystawach zbiorowych w różnych miastach. Pisze wiersze już prawie od 20 lat. W zeszłym roku część z nich zebrał w tomiku poetyckim „Wiersze(m)” ilustrowanym także własnymi rysunkami. Mieszka we Wrocławiu. Bliskie są mu m.in. duch książek Żeromskiego, długie spacery na świeżym powietrzu, nastrój staroświeckich kawiarenek i klimat flamandzkiego malarstwa różnych epok.
Stanisław Srokowski – prozaik, poeta, dramaturg, publicysta. Urodził się na Kresach. Duży rozgłos przyniosły mu książki obrazujące straszliwe ukraińskie ludobójstwo dokonane w latach 1939–1947 na Polakach. Powieści „Duchy dzieciństwa”, „Repatrianci” (blokowani przez ambasadora sowieckiego Aristowa), „Ukraiński kochanek” (wyróżniony w plebiscycie Polskiego Radia jako jeden z najważniejszych utworów 25-lecia RP), „Zdrada”, „Ślepcy idą do nieba” oraz dwa zbiory opowiadań „Nienawiść” i „Strach” stały się wiarygodnym świadectwem tragicznych doświadczeń polskiego narodu. Na podstawie „Nienawiści” Wojciech Smarzowski nakręcił słynny już film „Wołyń”. Trylogia współczesna „Barbarzyńcy u bram”, „Spisek barbarzyńców” i „Barbarzyńcy w salonie” pokazuje kolonizację polskich umysłów przez ideologię marksizmu kulturowego. Wiersze Srokowskiego wraz z twórczością Tymoteusza Karpowicza otwierały nowy awangardowy nurt w polskiej poezji drugiej połowy XX w., zwany nurtem lingwistycznym.
Dodatkowe informacje: www.srokowski.art.pl/biografia.htm
Koncert transmitowany online
