Benefis Juliusza Adamowskiego w 90. rocznicę urodzin jubilata

Prowadzenie: Dorota Kanafa
W części muzycznej:
Renata Pabich – fortepian
Maciej Pabich – fortepian
Teresa Marut – sopran
Tomasz Marut – fortepian
Grzegorz Niemczuk – fortepian
29 marca (sobota) 2025 roku o godz. 16.00
Spotkanie zamknięte

Plakat [pdf]

Juliusz Adamowski – pianista, pedagog, prelegent i działacz muzyczny. Urodził się w Przemyślu 30 marca 1935 roku. Gry na fortepianie (niesystematycznie) zaczął się uczyć w Rzeszowie w 1948 roku. W latach 1949–1952 był uczniem Aleksandry Dzenis w Niższej Szkole Muzycznej im. S. Moniuszki w Jeleniej Górze, a następnie (1952–1955) Jerzego Jankowskiego w Państwowym Liceum Muzycznym we Wrocławiu (uzyskał świadectwo dojrzałości nr 1 tej szkoły). W latach 1955–1961 studiował pod kierunkiem profesora Włodzimierza Obidowicza w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu. Konsultacje u profesora Wiktora Mierżanowa w latach 80. oraz wieloletnie kontakty z jego dydaktyką i dydaktyką Aleksieja Orłowieckiego podczas międzynarodowych mistrzowskich kursów pianistycznych we Wrocławiu, znacznie pogłębiły jego wiedzę pianistyczną i pedagogiczną. 65-letnią aktywność artystyczną, ukierunkowaną na upowszechnianie muzyki, łączył przez 42 lata (1960–2002) z kilkukierunkową pracą dydaktyczną w macierzystej uczelni (m.in. przez 17 lat prowadził literaturę przedmiotu głównego dla pianistów na Wydziale Instrumentalnym – jest pierwszym pedagogiem tego przedmiotu w historii Uczelni). Jest autorem podręcznika Gra a vista na fortepianie, kilkunastu obszernych opracowań z zakresów dydaktyki i publicystyki muzycznej, dokumentacji życia muzycznego na Dolnym Śląsku, memoriału w sprawie instrumentarium muzycznego w Polsce oraz wykładów na krajowych i międzynarodowych sesjach i konferencjach naukowych. Ponadto jako rzeczoznawca w zakresie fortepianów i pianin wykonał w ciągu ostatnich 50 lat kilkaset ekspertyz tych instrumentów na rzecz wielu instytucji i szkól muzycznych w Polsce oraz osób prywatnych. Dorobek artystyczny Juliusza Adamowskiego obejmuje blisko 250 recitali i półrecitali fortepianowych, 6 koncertów symfonicznych, ok. 20 minirecitali radiowych, kilka nagrań telewizyjnych, popularyzację nieznanego Poloneza Es-Dur Józefa Elsnera (40 wykonań w 39 salach w Polsce i na Węgrzech oraz nagranie telewizyjne), kilka tysięcy koncertów umuzykalniających dla młodzieży (w tym kilkaset dla młodzieży z niepełnosprawnościami) i słuchaczy dorosłych oraz autorstwo lub współautorstwo kilkuset programów słowno-muzycznych, w których brał udział jako pianista i prelegent (sześć z nich zostało zaprezentowanych na Międzynarodowych Festiwalach Chopinowskich w Dusznikach-Zdroju). Jako prelegent prowadził koncerty w ponad 70 salach (fi lharmonie, akademie muzyczne, kościoły, domy kultury, kluby miejskie i wiejskie). Był jurorem międzynarodowych i krajowych konkursów pianistycznych. Zorganizował we Wrocławiu cztery międzynarodowe konkursy pianistyczne im. F. Liszta oraz 25 międzynarodowych mistrzowskich kursów pianistycznych, które zyskały bardzo wysokie oceny w środowisku pianistycznym. Przygotował też 12 kursów pedagogiki pianistycznej dla nauczycieli polskich szkół muzycznych. Posiada znaczący dorobek w zakresie 70-letniej aktywności społecznej, m.in. w macierzystej Akademii Muzycznej (wielokierunkowo), w Stowarzyszeniu Polskich Artystów Muzyków, Związku Zawodowym Pracowników Kultury i Sztuki oraz w Dolnośląskim Towarzystwie Muzycznym. Jest współinicjatorem powstania w 1989 roku Towarzystwa im. F. Liszta, gdzie od 36 lat pełni funkcję prezesa i nieodpłatnie organizuje i realizuje działalność koncertową Towarzystwa, w której wzięło udział ok. 800 wykonawców z 33 krajów, w tym 403 solistów-pianistów (ogółem w działalności TiFL uczestniczyło ok. 2500 muzyków z 41 krajów – część z nich wielokrotnie). Otrzymał wysokie polskie odznaczenia państwowe, m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1986), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1986), Nagrodę Muzyczną Wrocławia (2001), Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2006 i 2014), a władze węgierskie uhonorowały go Medalem „Pro Cultura Hungarica” (1998).