Fragment powieści:
„Niedługo potem otrzymał list od Rajskiej, która pisała, że następnego dnia po tych wydarzeniach, które wstrząsnęły Legnicą, nocą tajniacy zabrali Arłamowa do szpitala psychiatrycznego. Ale król Zakaczawia i gruby Bolo już mają z nim kontakt. Dalej powiadamiała go, że ma też drugą niedobrą wiadomość i sama nie wie, jak ma ją mu przekazać. Ale powie wprost. Lena nie żyje. Król Zakaczawia dowiedział się o tym od swoich ruskich kumpli. Miało to być tajemnicą. Ale nie było. Bo takiej rzeczy nie da się utrzymać w tajemnicy. Znaleziono ją w parku, nieopodal altanki. Wisiała na gałęzi drzewa. Nie znaleziono przy niej żadnej kartki, listu czy jakiegokolwiek słowa pożegnania. I nikt nie wie, dlaczego popełniła samobójstwo, o ile, dodawała, rzecz jasna, to było samobójstwo.
A jeżeli chodzi o Legnicę – pisała – to Legnica przeżyła personalne trzęsienie ziemi.
Polityczna wichura zmiotła ze stanowisk wszystkich sekretarzy partii, dyrektorów placówek kulturalnych i przewodniczącego Rady Narodowej. Dziwnym trafem ostał się tylko dyrektor Burak, który jak zwykle przysiaduje w Tikvoli i popija koniaczek”.
Stanisław Srokowski – pisarz, poeta, dramaturg i publicysta. W swoich powieściach Ukraiński kochanek (2008), Zdrada (2009) oraz w zbiorze opowiadań Nienawiść (2006) nawiązuje do tragicznych wydarzeń z czasu II wojny światowej, kiedy to ziemie wschodnie II Rzeczpospolitej ogarnęła fala ludobójstwa, dokonywanego przez ukraińskich nacjonalistów na Polakach, a także na Ormianach, Czechach i Cyganach. Na kanwie Nienawiści powstał w 2016 roku znakomity film Wojciecha Smarzowskiego Wołyń. Jest też autorem tomów poetyckich Ciszo milcz! Bólu mów! (2021) oraz I otworzę wasze ogrody (2022). Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień, a jego utwory były tłumaczone na kilkanaście języków europejskich. W 2010 roku otrzymał Krzyż Solidarności Walczącej, w 2021 zaś odebrał przyznaną mu przez IPN statuetkę „Semper Fidelis”. W ostatnich latach ukazało się kilka jego książek publicystycznych: Skąd się wzięli pożyteczni idioci (2020), Widma noc (2021), dwa tomy książki dokumentalnej o ukraińskim ludobójstwie w Hucie Pieniackiej (Zanim spłonęli żywcem, 2024, Z kościoła do piekła, 2025), a także Dwie miłości licealisty (2023), Wiersze miłosne dla Marii (2023), Tajemnicza podróż (2024).
Transmisja z wydarzenia:
Uroczystość wręczenia Dorocie Dutkowskiej nagrody Oddziału Związku Artystów Scen Polskich ZASP – Stowarzyszenia we Wrocławiu
26 maja (poniedziałek) 2025 roku o godz. 12.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
W części muzycznej: Anna Gąciarz – sopran Mateusz Słowikowski – fortepian
Wydarzenie zorganizowane z okazji Międzynarodowego Dnia Tańca
Związek Artystów Scen Polskich powołali aktorzy, 21 grudnia 1918 roku, wkrótce po odzyskaniu przez Polskę niepodległości […]. W okresie II Rzeczypospolitej ZASP był organizacją silną i skuteczną. Od samego początku przejął funkcję głównego organizatora życia teatralnego. W najogólniejszych zarysach uregulował prawa i obowiązki aktora w teatrze, ustalił stosunki prawne między aktorem a teatrem (regulaminy pracy), między teatrem a Związkiem (konwencje). Zatwierdził różne formy pomocy materialnej jak kasa pogrzebowa i kasa jubileuszowa. Powołał pismo związkowe „Scena Polska”, przyczynił się do utworzenia w roku 1925 Polskiego Instytutu Teatrologicznego i powołania w 1932 roku Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej (PIST). […]. W 1976 Związek Artystów Scen Polskich stał się członkiem FIA (International Federation of Actors), międzynarodowej organizacji skupiającej związki zawodowe aktorów na świecie. Na szczególne podkreślenia zasługują trzy ważne osiągnięcia ZASP-u w latach międzywojennych: szkolenie zawodowe aktorów, co po latach zaborów przyczyniło się do ujednolicenia wymowy scenicznej, wprowadzenie przymusu organizacyjnego, czyli konieczności i obowiązku należenia do jednego i tylko jednego związku; tylko członek ZASP, który podpisał konwencję z ZASP-em, mógł grać w teatrze […]. Podczas wojny ZASP działał w konspiracji. Patronował szkoleniu aktorów w mieszkaniach wykładowców, doprowadził do utworzenia Tajnej Rady Teatralnej, która powstała w roku 1940 z inicjatywy Bohdana Korzeniewskiego, Leona Schillera i Edmunda Wiercińskiego. […]. 13 grudnia 1981 roku wprowadzono stan wojenny. 1 grudnia 1982 roku ZASP został rozwiązany, a 19 grudnia 1983 roku odbył się Zjazd założycielski nowego ZASP-u. Wstąpiło do niego około 1300 osób.
Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu oraz Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu zapraszają na premierę książki poetyckiej Bogusława Michnika pt. „Śniłem się sobie”
Prowadzenie spotkania: Karol Maliszewski
22 maja (czwartek) 2025 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Książka ukazała się nakładem
Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu Instytucji Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego
Śniłem się sobie to wybór wierszy Bogusława Michnika obejmujący utwory powstałe na przestrzeni niemal sześciu dekad – od 1964 do 2023 roku. Tom ten stanowi literacką podróż przez twórczość poety, ukazując ewolucję jego stylu, tematów oraz wrażliwości artystycznej. Michnik w swoich wierszach często sięga po motywy snu, marzenia i wewnętrznej introspekcji, co czyni ten wybór szczególnie osobistym i symbolicznym.
Organizował życie literackie i artystyczne w Kłodzku, publikował innych poetów i poetki, przez długie lata czuwał nad jakością prezentowanej tutaj poezji, nie dbając o siebie, o swój talent i wydawnicze interesy. Bogusław Michnik, jeden z moich pierwszych nauczycieli dobrej roboty poetyckiej, szacunku dla słowa i twórców. Wychowałem się w jego szkole, w Kłodzkim Klubie Literackim, mając go bardziej za rzutkiego animatora niż twórcę. Trudno mi opisać zdumienie, jakie towarzyszy lekturze jego rozproszonych utworów. Nie wiedziałem, że wciąż pisze. Sądziłem, że zarzucił poezję po pierwszych młodzieńczych sukcesach, na przykład tych na Kłodzkich Wiosnach Poetyckich, i zajął się już tylko fotografią.
Karol Maliszewski – fragment posłowia
Bogusław Michnik – poeta, fotografik, animator kultury, redaktor i wydawca. Autor tomów i almanachów poezji, ponad czterdziestu wystaw indywidualnych oraz współautor kilku antologii i kilkunastu projektów artystycznych. Członek Związku Polskich Artystów Fotografików i czesko-polskiej grupy Nowe Widzenie. Był m.in. współorganizatorem Kłodzkich Wiosen Poetyckich, Kłodzkich Wieczorów Artystycznych, Witryny Artystów i międzynarodowego Festiwalu Nowej Sztuki lAbiRynT. Za twórczość artystyczną i działalność kulturalną otrzymał nagrodę Ministra Kultury i Sztuki. Z nagród otrzymanych za poezję szczególnie sobie ceni nagrody prywatne Mirona Białoszewskiego i Juliana Przybosia z 1967 roku.
Karol Maliszewski – poeta, prozaik i krytyk literacki. Profesor Uniwersytetu Śląskiego Wrocławskiego pracujący na Wydziale Komunikacji Społecznej i Mediów, zajmuje się najnowszą poezją, literaturą Dolnego Śląska, krytyką literacką i dydaktyką creative writing. Opublikował kilkanaście tomów wierszy, liczne utwory prozatorskie i szereg zbiorów tekstów krytycznoliterackich, z których ostatnio ukazały się Bez zaszeregowania. O nowej poezji kobiet oraz Język w ogniu i inne metafory krytycznoliterackie.
Źródło i dodatkowe informacje: wikipedia.org
Ze snu
Co można wynieść ze snu
Płonący oddech Cynfolię
Późnego światła Podcięte
Serce Kołatkę języka Może
Głodną krew Starą Ślepą
Samotność A może kroplę łzy
Głęboką Głębszą niż nasiono
Co można wynieść Kształt
Który w nowy kształt się
Nie przemienia Krzyk który
Krzykiem zarasta Splątane
Włosy Białe włókno gwiazdy
Co można wynieść ze snu
Zegar dotknięty upływem
Czasu i oczy Tonące oczy
Śmiertelne przebudzenie 1 VI 1974
[Lubię te zwierzęta…]
Lubię te zwierzęta Przekrwione
Myśli Te skaczące do gardła
Zmysły Prężne i smagłe Ssące
Własne ciała Lubię te zwierzęta
Na usługach łakomych wnętrz
Wierne przypadają do nóg
Głodne umieją obdzierać ze skóry
I palić żywcem Syte wylegują się
W wąwozach oddalających się
Kobiet 1971
Transmisja z wydarzenia:
Projekt współfinansowany z budżetu Samorządu Województwa Dolnośląskiego
Spotkanie transmitowane online